Προπολεμικός Ριζοσπάστης και Μακεδονικό

Ριζοσπαστικές μέθοδες (κλικ)

Πριν από λίγο καιρό η Γ.Γ. του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα αρνήθηκε κατηγορηματικά και μετά βδελυγμίας οποιονδήποτε έλεγχο στα οικονομικά του κόμματος.

Αν και μπορούμε να γράφουμε ολόκληρες εβδομάδες περί της εν λόγω πράξης, ας κάνουμε κάτι άλλο.

Ας επιχειρήσουμε έναν άλλο έλεγχο.

Ας πούμε… έναν έλεγχο ιδεολογικό, ίσως πατριωτικό.

Βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος, τι σημαίνει η λέξη «πατριωτικός», ή η λέξη «πατρίδα».

Επειδή, πολύ συχνά, σε έναν διάλογο τυχαίνει οι λέξεις να μην έχουν την ίδια σημασία για όλους τους μετέχοντες, πρώτα θα ρωτήσω εγώ εσένα τι σημαίνουν αυτά που γράφει ο Ριζοσπάστης και εν συνεχεία, αφού λάβω απάντηση, θα σου απαντήσω τι σημαίνει για μένα πατρίδα.

Ριζοσπάστης 23/3/1931, σελίδα 1

Τι σημαίνει άραγε;

«Δεν θα πάψουμε την πάλη μας για την ανεξαρτησία του Μακεδονικού λαού»

«Ο Μακεδονικός λαός θα αποχτήσει πραγματικά το δικαίωμα της ανεξαρτησίας του μόνο μέσα σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία των εργατοαγροτικών Ομοσπονδιών»

Ριζοσπάστης 5/3/1932, σελίδα 4

Τι σημαίνει άραγε;

«Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε δια της βίας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία και Θράκη) που τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μια αποικιακή εκμετάλλευση, που καταδιώκει και εξοντώνει τις εθνικές μειονότητες (Εβραίοι). Το ΚΚΕ διακηρύττει εν ονόματι των βασικών αρχών του μπολσεβικισμού, για τη Μακεδονία και τη Θράκη το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το Ελληνικό Κράτος, του δικαιώματος για μια ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και υποστηρίζει δραστήρια την επαναστατική πάλη του πληθυσμού των περιφερειών αυτών για την εθνική τους απελευθέρωση. Το Κόμμα και μαζί του ολόκληρο το προλεταριάτο της Ελλάδος πρέπει να διεξαγάγουν μια συνεχή πάλη ενάντια στο ματωμένο καθεστώς»

Ριζοσπάστης 28/4/1932, σελίδα 1

Τι σημαίνει άραγε;

«Η εβραϊκή φτωχολογιά, οι καταπιεζόμενες εθνότητες της Μακεδονίας και της Θράκης που στενάζουν κάτω από το ζυγό σας, το βούρδουλα του χωροφύλακα και την απειλή της εξόντωσης, οι καταπιεζόμενες εθνότητες που υφίστανται μεσαιωνικά μαρτύρια για τον βίαιο εξελληνισμό τους, ξέρουν ότι εκείνοι που τους υπερασπίζονται, εκείνοι που στη σημαία τους έχουν αναγράψει την πάλη κατά της καταπίεσης και εξόντωσής τους, για την πλήρη αυτοδιάθεσή τους μέχρι χωρισμού από την καπιταλιστική Ελλάδα, για την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία Και Θράκη, είναι μόνο οι Κομμουνιστές»

Ριζοσπάστης 3/8/1932, σελίδα 1

Τι σημαίνει άραγε;

«Γι’ αυτό πέφτει καθήκον στους Έλληνες εργάτες να υποστηρίζουν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, να παλέψουν ενάντια στην εθνική, οικονομική και πολιτική καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων, για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το ελληνικό κράτος, για μια ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη»

Ριζοσπάστης 12/1/1933, σελίδα 1

Τι σημαίνει άραγε;

«Υπερασπισθείτε τον καταπιεζόμενο λαό των εθνικών μειονοτήτων. Παλέψτε μαζί του για το δικαίωμα να καθορίζουν μονοι των την τύχη τους. Για την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη. Οι Εβραίοι, οι Μακεδόνες, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι της χώρας μας είναι αδέρφια μας στην εκμετάλλευση και καταπίεση, κοινό έχουμε μαζί τους τον εχθρό, τους Έλληνες καπιταλιστές, κοινό πρέπει να είναι το μέτωπό μας μαζί τους»

Ριζοσπάστης 23/5/1934, σελίδα 2

Τι σημαίνει άραγε;

«Στο Ζύρνοβο, στα χωριά της Φλώρινας, στο Κάλινικ, στη Βυσοτσάνη, σε όλα τα μακεδονικά χωριά της Καστοριάς, δεν λησμονούν οι Μακεδόνες τα μαρτύριά τους από τους καπεταναίους, τους τριεψιλίτες και Παυλομελίτες»

Ο Ριζοσπάστης είναι το επίσημο όργανο του ΚΚΕ. Δεν μπορεί να υπερβάλλει. Ξέρει τι λέει… Το θέμα είναι ότι εμείς δεν ξέραμε.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από τους απόγονους του Μπεναρόγια και του Βεντούρα; Τι να περιμένει κανείς από το ΚΚΕ; Εσείς κατορθώσατε το ακατόρθωτο. Ο Μπεναρόγια ίδρυσε το ΚΚΕ το 1918 και το ΚΚΕ διέγραψε τον Μπεναρόγια το 1925 ως «πράκτορα ταξικού εχθρού». Αυτό είναι ασύλληπτο ρεκόρ.

Μήπως και τώρα απαξιώνετε το ερώτημά μας κ. Παπαρήγα;

http://kommatoskylo.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

————————————-

Στα σχόλια:

Πάρε-Δώσε είπε…

3 μέρες μετά την έναρξη του πολέμου, στις 31 Οκτωβρίου 1940, μεταξύ Ελλάδος-Ιταλίας, δημοσιεύεται μια επιστολή του Ζαχαριάδη, η οποία καλεί όλους τους Έλληνες να ενωθούν κάτω από την κυβέρνηση Μεταξά και να αντισταθούν.
Λίγες μέρες αργότερα όμως, ο «σύντροφος» Ζαχαριάδης τα μαζεύει άρον άρον και και με 2 επιστολές του, στις 26 Νοεμβρίου 1940 και 15 Ιανουαρίου 1941, χαρακτηρίζει τον πόλεμο «φασιστικό, κατακτητικό, ιμπεριαλιστικό από μέρους της Ελλάδας» και υποστηρίζει ότι ο Μεταξάς είναι ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός του λαού και της χώρας!
Έρχεται και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, στις 7 Δεκεμβρίου 1940 και βάζει το κερασάκι πάνω στην τούρτα, ακδίδοντας το ακόλουθο μανιφέστο:
«Ο πόλεμος αυτός προκλήθηκε από τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε από τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς, ο δήμιος του λαού μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των Ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ’ το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της Αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας, γι’ αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νάχει καμμία σχέση με την ελευθερία».

Πως εξηγείται αυτή η στάση του ΚΚΕ; Απλούστατον…
Η μαμά Σοβιετική Ένωση, έναν χρόνο πριν, έχει υπογράψει με την Γερμανία, το σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότωφ, το οποίο προβλέπει τον μη πόλεμο μεταξύ αυτών των χωρών.

Ως γνωστόν, ο Χίτλερ το έκανε κωλόχαρτο αυτό το σύμφωνο και επιτέθηκε στην Σοβιετική Ένωση.

Ποια ήταν η αντίδραση του ΚΚΕ;
Με απόφαση στις 1-8-1941, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, κάλεσε τον Ελληνικό λαό να υπερασπίσει την…Σοβιετική Ένωση!
Προσέξτε! Όχι την Ελλάδα, αλλά την μαμά Σοβιετική Ένωση!
«Το ΚΚΕ καλεί τον Ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις σε ένα Εθνικό Μέτωπο της απελευθερώσεως για την καθημερινή υποστήριξη και υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης».

Η παράνοια δεν τελειώνει εδώ όμως.
Το 1945, το ΕΑΜ απαιτούσε την επιστροφή των…Τσάμηδων στα σπίτια τους στην Ήπειρο!!!

The corporation

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation I«, posted with vodpod

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation II«, posted with vodpod

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation III«, posted with vodpod

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation IV«, posted with vodpod

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation V«, posted with vodpod

Vodpod videos no longer available.

more about «The corporation VI«, posted with vodpod

Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβριος 1955

Σεπτέμβρης 1955 – Η Τουρκική θηριωδία στην Κωνσταντινούπολη (κλικ)

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία που ιδρύθηκε στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γνωρίζοντας την ανωτερότητα του ελληνικού στοιχείου στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην παιδεία, αλλά και την πληθυσμιακή υπεροχή, από την αρχή εφάρμοσε σχέδια αφελληνισμού. Οι διωγμοί, οι μαζικοί εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα, οι σφαγές ήταν τα μέτρα που υιοθέτησαν για την συρρίκνωση του ελληνισμού, ώστε να εδραιωθούν αφού γνώριζαν ότι τα εδάφη που κατέκτησαν δεν τους ανήκαν ποτέ στο παρελθόν. Η Τουρκία σαν διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα την ίδια τακτική.

Τα γεγονότα στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη και στην Σμύρνη αποτελούν ένα ακόμη μέρος του συνεχούς διωγμού των Ελλήνων. Αφορμή για τo «πογκρόμ» του Σεπτέμβρη του 1955 στάθηκε ο επαναστατικός αγώνας των Κυπρίων τον Απρίλιο του ιδίου έτους εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας αφού η τελευταία δεν αναγνώριζε το δικαίωμα του κυπριακού ελληνισμού για αυτοδιάθεση. Η Ελλάδα προσφεύγει στον ΟΗΕ για το Κυπριακό ενώ η Βρετανία συγκαλεί στο Λονδίνο Τριμερή Διάσκεψη εμπλέκοντας έντεχνα στο Κυπριακό και την Τουρκία η οποία είχε παραιτηθεί υπέρ της Αγγλίας από κάθε δικαίωμα της στην Κύπρο από το 1878 όταν είχε πουλήσει το νησί στους Βρετανούς.

Έτσι η Βρετανία κατορθώνει να καταστήσει το Κυπριακό ελληνοτουρκικό πρόβλημα, ενώ η ίδια αναλαμβάνει ρόλο μεσολαβητή ακυρώνοντας τον κυπριακό αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα. Παράλληλα υποδεικνύει τις επόμενες πολιτικές κινήσεις καθώς και τις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας και σε συνεργασία καλλιεργούν το κατάλληλο εχθρικό κλίμα κατά των Ελλήνων. Ο τουρκικός τύπος με ψευδή δημοσιεύματα εξάπτει τον τουρκικό φανατισμό, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που πάντα αισθάνονταν οι Τούρκοι έναντι των Ελλήνων μετατρέπεται σε ανθελληνική υστερία.

Αιτία για να ξεκινήσουν οι αθλιότητες του τουρκικού όχλου σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ήταν η είδηση ότι ανατινάχθηκε το σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη από Έλληνες.

Στην πραγματικότητα η «βόμβα» είχε τοποθετηθεί από τον Τούρκο φοιτητή στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Οκτάι Εγκίν, ο οποίος ήταν γιος μουσουλμάνου βουλευτή στην Ελληνική Βουλή, σε συνεργασία με το προσωπικό του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης. Τον εκρηκτικό μηχανισμό τον είχε προμηθευτεί από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίας και εξερράγη στην αυλή του κτηρίου χωρίς να προκαλέσει ζημιές.

Πριν ακόμα μεταδοθεί η είδηση από τον τουρκικό τύπο συγκεντρώθηκαν μπροστά στο μνημείο του Κεμάλ στο Ταξίμ της Πόλης πλήθος φανατισμένων και οργανωμένων τούρκων, ενώ φορτηγά αυτοκίνητα μετέφεραν συνέχεια ομάδες κρούσης από άξεστους Τούρκους επαρχιώτες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το BBC του Λονδίνου μετέδωσε την είδηση της έκρηξης μισή ώρα προτού γίνει αυτή! Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου ένα μαινόμενο πλήθος από 50.000 Τούρκους εξοπλισμένοι με τσεκούρια, ρόπαλα, αξίνες, σιδερένιους λοστούς, σφυριά και μπιτόνια βενζίνης στράφηκε κατά των Ελλήνων της Πόλης και των περιουσιών τους. Οι επιδρομείς φονιάδες υπό την καθοδήγηση της παρακρατικής οργάνωσης «η Κύπρος είναι τουρκική» και με συνθήματα «θάνατος στους γκιαούρηδες», «σφάξτε τους Έλληνες προδότες» και άλλα πολλά επιδόθηκαν σε κάθε είδους βαρβαρότητα. Βιασμοί γυναικών, μικρών κοριτσιών, αλλά και αγοριών, πυρπολήσεις εκκλησιών, οικιών, καταστημάτων, καταστροφή τάφων και κοιμητηρίων, λεηλασίες και κάθε είδους καταστροφή σε ελληνικά ιδρύματα είναι μόνο μερικές από τις βιαιοπραγίες που κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου υπό τα βλέμματα της αστυνομίας και του στρατού.

~*~

Ο δημοσιογράφος Γ. Καράγιωργας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αγριότητας των τούρκων, σε ομιλία του για τα 40 χρόνια από τα Σεπτεμβριανά περιέγραψε κάποια περιστατικά, μεταφέρω εδώ μόνο δύο.

• Στο Γενή Σεχίρ, ώρα 7 το απόγευμα μέσα στη μέση του δρόμου, ο όχλος περικύκλωσε ένα κοριτσάκι 6 ετών, το παρέδωσε σ΄ έναν ημιπαράφρονα χαμάλη γνωστό ως «γορίλα» και εκείνος παρουσία δύο χιλιάδων ατόμων το εβίασε επανειλημμένως, ενώ το πλήθος ούρλιαζε, «αυτά παθαίνουν οι Έλληνες. Σκότωσέ την, σκότωσέ την την σκύλα την Ελληνίδα».
• Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επιθέσεως, κύματα όχλου μπήκαν στην εκκλησία, για να την καταστρέψουν. Μέσα όμως βρισκόταν εκείνη την στιγμή ο αρχιδιάκονος, ο οποίος επιχείρησε να τους εμποδίσει. Οι Τούρκοι άρχισαν να τον ξυλοκοπούν και να προσπαθούν να του βγάλουν τα ράσα. Ο αρχιδιάκονος αντέστη, αλλά υπέκυψε. Από τις φωνές, τα ουρλιαχτά και την φασαρία ανησύχησε η μητέρα του ιερωμένου κι έντρομη έτρεξε στην εκκλησία. Το πλήθος την εκύκλωσε και άρχισε να την κτυπά, ενώ πιο πέρα ο γιος της δεμένος πισθάγκωνα σε μια καρέκλα μετεφέρετο από το πλήθος στην έξοδο. Εκεί αφού τον άφησαν, ανέθεσαν σε έναν αλήτη να τον ξυρίσει χωρίς σαπουνάδα. Όταν τον εξύρισαν, τον μετέφεραν στο καμπαναριό από κάτω και του ‘καναν περιτομή. Ύστερα τον άφησαν εξαντλημένο και αιμορραγούντα.

Ο απολογισμός των βάρβαρων επεισοδίων ήταν, ο θάνατος 20 Ελλήνων και ο τραυματισμός άλλων 300 περίπου, ο βιασμός 200 Ελληνίδων -βιάστηκε επίσης ακόμη και μια έγκυος Ελληνίδα 6 μηνών, μπροστά στα μάτια του άντρα της-και αδιευκρίνιστος αριθμός ανδρών και αγοριών. Η καταστροφή 4348 εμπορικών καταστημάτων, 27 φαρμακείων, 26 σχολείων, 110 ξενοδοχείων, 73 εκκλησιών, 21 εργοστασίων, 3 εφημερίδων και περίπου 2600 οικιών. Όλα τα παραπάνω ήταν ελληνικές ιδιοκτησίες τις οποίες κατέστρεψε ο πολιτισμός του «εξπρές του μεσονυκτίου».

Μετά τα επεισόδια η συρρίκνωση του Ελληνισμού στην Τουρκία είναι ραγδαία: από τις 100.000 περίπου Ελλήνων πριν τα επεισόδια δεν θα απομείνουν παρά μόνο λίγες χιλιάδες που δεν θα θυμίζουν σε τίποτα την ευημερούσα ελληνική μειονότητα.
Η βαρβαρότητα της Άγκυρας δεν ήταν η μόνη υπεύθυνη για τα απάνθρωπα αυτά γεγονότα. Η κυβέρνηση του Μεντερές είχε σχεδιάσει τα επεισόδια σε κεντρικό επίπεδο και ασφαλώς με αγγλική προτροπή.

Στα βρετανικά αρχεία υπάρχουν έγγραφα τα οποία τονίζουν ότι θα ήταν ωφέλιμο για την Αγγλία ένας ξεσηκωμός στην Πόλη εναντίον των Ελλήνων.
Είναι επίσης σημαντικό ότι Άγγλος διπλωμάτης σε τηλεγράφημα που έστειλε στο Λονδίνο από την Αθήνα αναφέρει «αρκεί ένα κτύπημα στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη για να προκληθεί μείζονα κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, οι οποίες είναι άριστες αυτή την περίοδο».

Ο πρωθυπουργός Α.Μεντερές προσπάθησε να επιρρίψει τις ευθύνες στους κομμουνιστές αιφνιδιασμένος και αυτός από το μέγεθος της καταστροφής, αλλά και υπό το βάρος του διεθνούς τύπου που πρόβαλε τις τουρκικές θηριωδίες.Την πολιτική της συστηματικής εξόντωσης των μειονοτήτων στην Τουρκία φανερώνει και η κυνική δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ισμέτ Ινονού μετά τα γεγονότα, «είναι καλό που δεν αναμείχθηκε το κόμμα μας στα γεγονότα, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο, που είναι ένας βραχνάς».

Η ελληνική κυβέρνηση ακολούθησε έναντι της Τουρκίας την πάγια πολιτική που εφαρμόζουν ως σήμερα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, περιορίστηκε σε διαβήματα προς την Άγκυρα.

Οι ΗΠΑ θα επιρρίψουν τις ευθύνες για τα γεγονότα της Πόλης στους Τούρκους, αλλά και στους Έλληνες! Επίσης δεν καταδίκασαν τα επεισόδια ούτε εξέφρασαν και την συμπάθεια τους στα θύματα, ενώ αξίωσαν να σταματήσουν οι ελληνοτουρκικές διενέξεις προς χάριν της Βορειοατλαντικής συμμαχίας. Από τότε οι ευαισθησίες των Αμερικανών ως προς τις μειονότητες ήταν επιλεκτικές. Η «αποκατάσταση» της εθνικής μας αξιοπρέπειας έγινε με την έπαρση της ελληνικής σημαίας και την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στην Σμύρνη όπου και εκεί είχαν γίνει ανάλογα επεισόδια σε βάρος των Ελλήνων.

Ο Μεντερές πέντε χρόνια μετά θα ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα, θα δικαστεί μαζί με τον υπουργό εξωτερικών Φ.Ζουρλού, θα κριθούν ένοχοι μεταξύ άλλων και για τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955 και θα καταδικαστούν εις θάνατον δια απαγχονισμού.

Σήμερα η Τουρκία προετοιμάζει αργά αλλά σταθερά το έδαφος για ανάλογα γεγονότα στην Α. Θράκη. Σήμερα δεν είναι η Βρετανία αυτή που κινεί και σχεδιάζει την τουρκική απειλή στην Α. Θράκη, αλλά οι ΗΠΑ και το αμερικανικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και με Τούρκους πράκτορες.

Macedonia Forum

το sync προφίλ μου

Θεραπείες καρκίνου

Βλαβερές συνέπειες (κλικ)

Τελευταία έγινε μεγάλος θόρυβος, όσον αφορά τα φύλλα ελιάς. Ακούστηκαν απόψεις ότι τα φύλλα ελιάς είναι επικίνδυνα, προκαλούν αλλεργίες και εμετούς. Η προτροπή που επαναλαμβανόταν πολλές φορές ήταν να μην διακόψουν οι ασθενείς την θεραπεία της επίσημης Ιατρικής (χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες). Είναι τα πράγματα όντως έτσι;

Πριν πάρει οποιοσδήποτε μια θέση υπέρ ή εναντίον των φύλλων της ελιάς, μετά από ήρεμη και νηφάλια κρίση, πέρα από κραυγές και δογματισμούς, κατηγορίες και τσαρλατανισμούς και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει να σταθμίσει ορισμένα δεδομένα. Να απαντήσει σε κάποια επιχειρήματα και γεγονότα και έπειτα να εκφέρει την κρίση του.

Δεδομένο 1ο. Ο Γερμανός Otto Warburg τιμήθηκε με δύο βραβεία Νόμπελ . Οι περισσότεροι γιατροί τον αγνοούν, αν και ξέρουν τον μαθητή του Krebs, διδάσκονται τις ανακαλύψεις του Krebs. Αποκαθηλώνουν τον δάσκαλο και τιμούν τον μαθητή. Δεν έχουν τιμηθεί πολλοί με δύο βραβεία Νόμπελ. Μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Γιατί έδωσαν στον Warburg δύο Νόμπελ; Μαντεύετε την απάντηση. Για την ανακάλυψη μιας βασικής αιτίας του καρκίνου. Ο Warburg ανακάλυψε και απέδειξε, κάτι πολύ σημαντικό. Χωρίς να χρησιμοποιήσω την ιατρική ορολογία κι όσο είναι δυνατό να το αναφέρω με απλό τρόπο, για να καταλάβει ο κόσμος. Τα καρκινικά κύτταρα καταβροχθίζουν σάκχαρο σε ποσότητες δέκα έως δεκαπέντε φορές μεγαλύτερες από το φυσιολογικό. Το σάκχαρο που καταναλώνεται από τα καρκινικά κύτταρα, παράγεται κυρίως από το συκώτι ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα χρησιμοποιούν γλυκόζη που παίρνουν από τις τροφές.

Το γαλακτικό οξύ ένα υποπροϊόν της όλης διαδικασίας βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα 10 φορές και περισσότερο, απ’ ότι στα υγιή κύτταρα. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε μια ανισορροπία της σχέσης οξέων και αλκαλίων (χαμηλό PH) και στέρηση του οξυγόνου. Καθώς τα καρκινικά κύτταρα έχουν PH γύρω στο 5 και η οξύτητα αυξάνει, είναι πολύ δύσκολο στα κύτταρα αυτά να αναπνεύσουν κανονικά. Τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε οξυγόνο. Η ζωή χωρίς οξυγόνο ή αναεροβίωση των καρκινικών κυττάρων είναι ένας κανόνας χωρίς καμία εξαίρεση δήλωνε ο Warburg.

Όλα τα κανονικά κύτταρα έχουν μια απόλυτη ανάγκη για οξυγόνο αλλά τα καρκινικά κύτταρα ζουν με τη ζύμωση της ζάχαρης. Ο Warburg απέδειξε την θεωρία του, που του απέφερε τα δύο βραβεία Νόμπελ, όταν πήρε κανονικά κύτταρα από ένα έμβρυο και τα ανάγκασε να μεγαλώσουν χωρίς οξυγόνο. Πήραν όλα τα χαρακτηριστικά των καρκινικών κυττάρων. Αυτό σημαίνει πως τα κανονικά κύτταρα μπορούν να μετατραπούν σε καρκινικά κύτταρα αλλάζοντας απλά μια μεταβλητή. Το οξυγόνο. Το χαμηλό PH και η ανάγκη καταβρόχθισης τεράστιας ποσότητας σακχάρου είναι τα άλλα χαρακτηριστικά των καρκινικών κυττάρων όπως και η επιτυχής άμυνα τους στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Σ’ όσους κατηγορούν τα φύλλα της ελιάς τίθεται το απλούστατο ερώτημα.

Συμφωνούν Ναί ή Όχι με τη θεωρία του Warburg; Του έδωσαν άραγε λανθασμένα τα δύο βραβεία Νόμπελ; Η απάντηση έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Δεδομένο 2ο. Υπάρχει ο τομογράφος εκπομπής ποζιτρονίων (PET). Μηχάνημα εξαιρετικά ακριβό. Υπερτερεί σημαντικά έναντι της κλασσικής αξονικής και μαγνητικής τομογραφίας, γιατί μπορεί να δείξει καρκινικές βλάβες σε περιοχές που στην απλή αξονική φαίνονται καθαρές. Μια εξέταση με PET κοστίζει 40 φορές πιο ακριβά από την αξονική τομογραφία. Απ’ όσο γνωρίζω ελάχιστοι τομογράφοι εκπομπής ποζιτρονίων υπάρχουν στην Ελλάδα και κατά 99% χρησιμοποιούνται για τον καρκίνο.

Πώς λειτουργούν; Ο ασθενής παίρνει ραδιενεργή γλυκόζη σεσημασμένη με ειδικό ραδιοφάρμακο και χρησιμοποιώντας το PET με ειδικό αξονικό τομογράφο μπορούνε να δούμε σε ποια σημεία του σώματος πηγαίνει αυτή και έτσι να εντοπίσουμε τις περιοχές αυξημένης κατανάλωσης ζάχαρης πολύ πριν αυτές φανούν σε οποιαδήποτε άλλη εξέταση. Όπου απορροφάται περισσότερη ζάχαρη υπάρχει και υποψία όγκου. Σημειωτέον ότι ο PET θεωρείται η πιο προχωρημένη τεχνολογικά εξέταση διαγνώσεως καρκίνου αλλά και μεταστάσεων. Αν δεν είναι σωστός ο Warburg, πως χρησιμοποιούμε τις αρχές του περί αυξημένης κατανάλωσης ζάχαρης των καρκινικών κυττάρων στο PET; Γιατί δεν λέμε στους ασθενείς, που δεν γνωρίζουν τίποτα απ’ όλα αυτά, να απορρίψουν τελείως τις πατάτες, τα αναψυκτικά, τα γλυκά κ.λ.π. που προσφέρουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης στα τρελά για ζάχαρη καρκινικά κύτταρα; Βλέπουμε λοιπόν ότι εφαρμόζουμε τις αρχές του Warburg στη διαγνωστική πρακτική αλλά από την άλλη μεριά δεν πληροφορούμε τον κόσμο για τη σωστή διατροφή και μια βασικότατη αιτία του καρκίνου.

Δεδομένο 3ο. Η κα. Αποστολοπούλου (η γνωστή ερευνήτρια από την Αυστραλία) βρήκε το εμβόλιό της για τον καρκίνο από μόρια ζάχαρης. Αν αληθεύει η πληροφορία αυτή, γιατί το ιατρικό κατεστημένο την έδιωξε;

Δεδομένο 4ο. Η LDH (γαλακτική αφυδρογενάση) και ειδικά τα ισοένζυμά της (υπάρχουν 5 κατηγορίες ισοενζύμων) είναι ανεβασμένα σε περιπτώσεις καρκίνου .Στους περισσότερους καρκίνους ένα μέχρι τρία ισοένζυμά ( LD2,LD3,LD4) είναι συχνά αυξημένα .Συχνά η αύξηση της LD3,είναι η πρώτη ένδειξη για την παρουσία καρκίνου. Η LD3 αυξάνεται σε προχωρημένο καρκίνο και κακοήθες λέμφωμα και μειώνεται μετά από επιτυχή θεραπεία. Γιατί δεν ξέρει ο κόσμος για την LDH και τα ισοένζυμά της; Τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια τα ξέρουν οι πάντες. Γιατί αποκρύπτεται από τον κόσμο; Μήπως η δίαιτα ομαλοποιεί μόνη της την LDH και τα ισοένζυμά της; Μήπως η LDH και τα ισοένζυμά της επηρεάζονται από τη ζάχαρη;

Δεδομένο 5ο. Αν μία βασική ιδιότητα ταυ καρκινικού κυττάρου είναι η καταβρόχθιση ζάχαρης (όπως δείχνει το PET) και η έλλειψη οξυγόνου, τότε η θεραπεία είναι τα πικρά. Αν υπάρχει έλλειψη οξυγόνου και τεράστιες ποσότητες γαλακτικού οξέος, οι τροφές που περιέχουν οξυγόνο είναι η θεραπεία. Αν το PH είναι το πρόβλημα, τότε οι αλκαλικές τροφές, το αντίθετο του όξινου PH, λύνει το πρόβλημα.

Δεδομένο 6ο. Τα φύλλα της ελιάς είναι πολύ πικρά. Έχουμε απορρίψει σαν κοινωνία την πικρή γεύση. Μοναδικό κριτήριο είναι η ευχαρίστηση, η ηδονή του λάρυγγα. Πηγαίνουμε ενάντια στη φύση. Τα φύλλα της έχουν χλωροφύλλη. Τι κάνει η χλωροφύλλη στα φυτά; Μήπως συμμετέχει στη διαδικασία παροχής οξυγόνου στα φυτά; Επιπλέον τα φύλλα της ελιάς περιέχουν τεράστιες ποσότητες ασβεστίου και σιδήρου όπως δήλωσε και ο πρόεδρος των γιατρών Δημόσιας Υγείας κ. Τσαντήρης.

Οποιοσδήποτε γεωπόνος ξέρει πως στο όξινο PH του εδάφους (PH 0-7 όξινο, PH 7 ουδέτερο, PH 7-14 αλκαλικό), το ασβέστιο διορθώνει την αλκαλικότητα του εδάφους. Αν έχει όξινο PH το έδαφος π.χ. 5 ρίχνουμε ασβέστιο και γίνεται ουδέτερο. Το ίδιο γίνεται και στον άνθρωπο. Το ασβέστιο φτιάχνει το PH που στα καρκινικά κύτταρα είναι όξινο. Η τεράστια ποσότητα ασβεστίου των φύλλων της ελιάς (770 mg στα 100 γραμμάρια) είναι εύκολα απορροφήσιμη και διορθώνει βαθμιαία την όξινη κατάσταση των καρκινικών κυττάρων. Η πικρή γεύση, η χλωροφύλλη, το ασβέστιο, η eleupeine και άλλες ίσως άγνωστες ουσίες επιδρούν με την τεράστια παροχή οξυγόνου, στη διόρθωση του PH και την κατάργηση της ανάγκης για ζάχαρη.

Αν όμως παράλληλα με τα φύλλα ελιάς καταναλώνει ο ασθενής γλυκά, αναψυκτικά, πατάτες, κ.τ.λ., δηλαδή ακατάλληλες τροφές, η αγωγή καθίσταται χωρίς νόημα. Αυτό τόνιζε ο γιατρός Λαμπρόπουλος. Θα βγουν λοιπόν κάποιοι από τα παράθυρα της τηλεόρασης και θα κατηγορούν τα φύλλα ελιάς χωρίς να έχουν εφαρμόσει ακριβώς τη δίαιτα, τρώγοντας κρέας και ζάχαρη, αγνοώντας τις ουσιαστικές ιδιότητες των φύλλων της ελιάς το οξυγόνο, το ασβέστιο και την πικρή καταπληκτική γεύση που τόσο μας λείπει. Άλλωστε από παλιά το πικρό ταυτιζόταν με το φάρμακο. Από πού παίρνει σήμερα ο άνθρωπος πικρές τροφές για να καταπολεμήσει την ακόρεστη μανία των καρκινικών κυττάρων για ζάχαρη; Μήπως είναι λάθος το PET που βασίζεται στην αρχή της σεσημασμένης γλυκόζης;

Δεδομένο 7ο. Επειδή υπάρχουν πολλοί δύσπιστοι και η αλήθεια σκόπιμα κρύβεται από τις φαρμακευτικές εταιρείες, θα πρέπει να απαντήσει ο οποιοσδήποτε επιθυμεί στο εξής ερώτημα που έχει άμεση σχέση με τα φύλλα της ελιάς και τη λειτουργία τους: Γιατί δεν παθαίνουμε καρκίνο του λεπτού εντέρου; Έχουμε ακούσει για καρκίνους του παχέος εντέρου. Γιατί πολύ σπάνια έχουμε καρκίνους του λεπτού εντέρου; Ποιες είναι οι ουσίες που εμποδίζουν την εμφάνιση καρκίνου στο λεπτό έντερο; Η αλκαλικότητα; Αλκαλικό PH ή άλλη αιτία; Καλείται ο οποιοσδήποτε κατήγορος των φύλλων της ελιάς να απαντήσει. Μήπως εδώ κρύβεται το μυστικό;

Δεδομένο 8ο. Χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Επικίνδυνα τα φύλλα της ελιάς .Ακολουθήστε τη θεραπεία σας φώναζαν σε όλους τους τόνους οι ειδικοί. Είναι αλήθεια κομπογιαννίτης ο Watson νομπελίστας -ναι αυτός που ανακάλυψε το DNA – όταν δήλωνε πως η χημειοθεραπεία και οι ακτινοβολίες είναι ένας σωρός σκ….; Γιατί αποκρύπτεται αυτή η δήλωση του Watson; Μήπως είναι τσαρλατάνος ο L. Pauling με 2 βραβεία Νόμπελ όταν δήλωνε «θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι πως ο πόλεμος κατά του καρκίνου είναι σε μεγάλο βαθμό απάτη». Το ακούτε. ΑΠΑΤΗ. Είναι άραγε τσαρλατάνοι αυτοί οι 2 επιστήμονες που εναντιώνονται στις χημειοθεραπείες και στις ακτινοβολίες. Και τι να κάνουμε αναρωτιέται ο κόσμος. Οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες είναι αναγκαίο κακό. Θα πεθάνω, αλλά θα έχω ποιότητα στη ζωή μου. Έτσι άλλωστε μου λένε. Βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Ένας καρκινοπαθής μπορεί να ζήσει περισσότερο και καλύτερα, αν δεν κάνει θεραπεία. Αυτό είναι το συμπέρασμα του καθηγητή της ιατρικής Χάρτιν Τζόουνς και άλλες τρεις μελέτες ερευνητών υποστηρίζουν αυτή τη θέση η οποία δεν έχει αντικρουσθεί ΠΟΤΕ. Ο Τζόουνς δήλωσε σε συνέδριο της Αμερικανικής αντικαρκινικής εταιρείας ότι οι ασθενείς που δεν υποβάλλονται σε καμιά αγωγή δεν πεθαίνουν νωρίτερα από τους ασθενείς στους οποίους εφαρμόζεται η ορθόδοξη αγωγή. Άλλωστε και στο τεύχος του Lancet της 13ης Απριλίου του 1991 ο Α. Μπρέιβμαν κάνει έκκληση για ένα περιορισμό του όλου χημειοθεραπευτικού τομέα. Τι είναι άλλωστε η παρηγορητική θεραπεία; Ξέρω πως ο ασθενής θα πεθάνει αλλά του κάνω χημειοθεραπεία για να υπάρξει δήθεν ποιότητα ζωής χωρίς να ελπίζω στην θεραπεία του. Για διατροφή βέβαια κουβέντα. Άλλωστε δεν διδάσκεται στις ιατρικές σχολές.

Έχουν άραγε λάθος πολλοί Γερμανοί ογκολόγοι – όπως έγραψε ο Der Spiegel – που με θάρρος δήλωσαν πως οι ίδιοι αν πάθαιναν καρκίνο, δεν θα έκαναν ποτέ χημειοθεραπεία; Μόνο για το μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα υπάρχουν δεδομένα που δείχνουν βελτίωση και η βελτίωση αυτή φτάνει στο χρονικό διάστημα των 3 μηνών. Στους καρκίνους του μαστού, του εντέρου, των πνευμόνων που πεθαίνουν οι περισσότεροι δεν ανταποκρίνονται. Στους μεγάλους όγκους – πρέπει να ξέρει το κοινό- εμφανίζει περιορισμένη αποτελεσματικότητα. Η χρήση της χημειοθεραπείας τη στιγμή που έχει ελάχιστες πιθανότητες να αποδειχθεί αποτελεσματική είναι στην καλύτερη περίπτωση βλακεία και στη χειρότερη έγκλημα λέει ο γιατρός Άτκινς και όμως μας λένε να συνεχίσουμε αυτές τις θεραπείες.

Ένας λόγος είναι ο οικονομικός. Το κύκλωμα του καρκίνου που έχει τζίρο 10 τρις ετησίως, θα καταρρεύσει αυτόματα. Αυτό το σύστημα που δηλώνει «δεν μπορούμε να σε θεραπεύσουμε, σου προξενούμε εμετούς, χάσιμο στα μαλλιά, τα μαρτύρια της αλεπούς στον κάθε κακόμοιρο άνθρωπο που πέφτει στα νύχια του, τονίζει να μη δοκιμάσει ο καρκινοπαθής καμιά άλλη αγωγή». Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» διότι τα δώρα τυφλώνουν τους οφθαλμούς της σκέψης. Ζούμε σ’ ένα «αγνό κόσμο» και οι πιο αθώες εταιρείες είναι οι φαρμακευτικές μιας και δεν λαδώνουν ποτέ. Δεν υπάρχουν δωρεάν συνέδρια, δεν υπάρχουν παροχές στους γιατρούς, δεν υπάρχουν ιατρικοί επισκέπτες, ο καρκίνος είναι η πιο ιάσιμη ασθένεια σήμερα με τις χημειοθεραπείες , όπως δήλωσε ο Vita διάσημος καρκινολόγος.

Ο λόγος λοιπόν είναι απλός. Τα κότερα, οι βίλες και οι παροχές απειλούνται. Θα αφήσουν οι καρχαρίες το χυμό από τα φύλλα ελιάς; Όπως έγραψε η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» ο καθηγητής Ευάγγελος Μιχελάκης βρήκε ένα υπερόπλο κατά του καρκίνου, ένα φθηνό φάρμακο το DCA που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια. Αυτό ενεργεί στα μιτοχόνδρια, τους δίνει οξυγόνο και διορθώνει το PH. Βρίσκεται δηλαδή προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο καθηγητής βασίζεται στη θεωρεία του Warburg αλλά ανησυχεί για τις φαρμακευτικές εταιρείες. Θα τον αφήσουν; αναρωτιέται δημόσια (ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007, σελ. Α9); Εσείς τι λέτε;

Μελέτες: Δεν υπάρχουν μελέτες για τα φύλλα της ελιάς φωνάζουν. Ο καθηγητής παθολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σ. Καραγιαννόπουλος βασιζόμενος σε πλήθος μελετών, αναφέρει πως το σελήνιο – είναι ένα ιχνοστοιχείο όπως ο σίδηρος – είναι αντικαρκινικό. Έχετε μήπως δει κανένα γιατρό να το χορηγεί στους ασθενείς του; Πείτε το μου για να σας πω μπράβο. Η Κίνα πραγματοποίησε μελέτη σε 300.000 άτομα μαζί με το Πανεπιστήμιο Cornel των ΗΠΑ σχετικά με το σελήνιο επί 10 έτη. Είδατε τη μελέτη δημοσιευμένη πουθενά; Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Το σελήνιο προλαβαίνει τον καρκίνο και βοηθάει τη θεραπεία του στο αρχικό στάδιο μαζί με βιταμίνη Ε. Η μελέτη του καθηγητή Μιχελάκη που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Cancer Cell θα ανοίξει το δρόμο προς χρησιμοποίησή του ή θα θαφτεί και αυτό προς δόξα της χημειοθεραπείας; Βέβαια και το κράτος πληρώνει πολλά λεφτά στις φαρμακοβιομηχανίες, μπαίνει μέσα, χρωστάμε παντού μας λένε, δεν δίνει λεφτά στους εργαζόμενους αλλά τα φάρμακα για τις χημειοθεραπείες πάντοτε υπάρχουν και μάλιστα δωρεάν.

Συμπέρασμα: Όπως δήλωσε και καθηγητής χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών τα φάρμακα για τον καρκίνο υπάρχουν, αλλά δεν τα αφήνουν οι φαρμακευτικές εταιρείες να βγουν στην επιφάνεια. Ο Πρίγκιπας Κάρολος της Αγγλίας τον Ιούνιο του 2004 έκανε την εξής δήλωση: «Μία φίλη μου είχε καρκίνο και είχε διάρκεια ζωής για 2 μήνες. Ακολούθησε την θεραπεία του Max Gerson και τώρα έπειτα από 8 χρόνια είναι τελείως καλά. Πρέπει να προσεχθεί αυτή η θεραπεία». Δήλωσε τίποτα άσχημο αυτός ο άνθρωπος; Είπε μόνο την εμπειρία του.

Όμως το κατεστημένο δεν τα θέλει αυτά. Απειλείται. Οι οικονομικοί λόγοι που είπαμε… Τι χρησιμοποιεί ο Max Gerson; Μόνο 8 ποτήρια πράσινους χυμούς καθημερινά και αυστηρή διατροφή. Δεν θεράπευσε αποδεδειγμένα χιλιάδες ανθρώπους; Μάλιστα 50 περιπτώσεις με τα ιστορικά τους, ακτινογραφίες κ.τ.λ. τις παρουσίασε ενώπιον του Κογκρέσου. Όπως είπαμε η χλωροφύλλη δίνει οξυγόνο στον οργανισμό και πολλά ένζυμα και αυτά έκαναν καλά τους καρκινοπαθείς. Γιατί κυνηγήθηκε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος; Γιατί δεν ξέρει τίποτα ο πολύς κόσμος, γι’ αυτόν τον οποίο ο Α. Σβάιτσερ, νομπελίστας, που θεραπεύτηκε από τον Gerson τον θεωρεί μια από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες του 20ου αιώνα;

Η γυναίκα του προέδρου της Αγγλικής Βουλής πως θεραπεύτηκε μόνο με τη θεραπεία του Gerson; Ο χυμός των φύλλων της ελιάς έχει πολύ περισσότερα θεραπευτικά συστατικά από τους χυμούς πράσινων φυτών που χρησιμοποιούσε ο Gerson και ειδικά ένζυμα που βοηθούν την πέψη των καρκινοπαθών η οποία έχει διαταραχθεί.

Το συκώτι κρύβει το μυστικό της πρόληψης και θεραπείας του καρκίνου. Αυτό πίστευε και ο βραβευμένος με Νόμπελ Δρ. Ζέντ Γκιόργκι. Και ο λόγος είναι απλός. Το συκώτι παράγει την χολή. Θέλει πικρές ουσίες για να λειτουργήσει και τα φύλλα της ελιάς έχουν μια πικρή, ιαματική γεύση. Τα πειράματα του Γκιόργκι ήταν εντυπωσιακά στην καταστολή καρκίνων με την λειτουργία του συκωτιού. Γιατί κρύβονται ακόμα και από τους γιατρούς;

Πρέπει να τιμούμε και να ευχαριστούμε τους γιατρούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θέσουμε μεγάλα ερωτήματα που βασανίζουν τον κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει τον καρκίνο. Δεν θα μπορέσουν οι φαρμακευτικές εταιρείες να καταπνίξουν και να κρύψουν την αλήθεια αιώνια. Η αλήθεια είναι σαν το ελατήριο. Την πιέζεις, την πιέζεις αλλά κάποια στιγμή πετάγεται με δύναμη. Αυτή η στιγμή ήρθε. Ένας και η αλήθεια είναι η πλειοψηφία. Οι φαρμακευτικές εταιρείες βασανίζουν τον κόσμο με το φόβο. Ο φόβος σταματάει το μυαλό να λειτουργεί κανονικά. Η αλήθεια ελευθερώνει. Νικάει το φόβο. Κάνε τη χημειοθεραπεία σου. Τώρα. Χάθηκες. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Χωρίς φόβο, ας σκεφτούμε γιατί όλες αυτές τις πληροφορίες τις κρύβουν και ας ψάξουμε για μόνιμες εναλλακτικές αγωγές. Οι New York Times αναφέρουν τον De Andrew Weil ως τον πιο γνωστό γιατρό της Αμερικής. Αυτός ο καθηγητής Ιατρικής αναφέρει την ύπαρξη κλινικών για πλουσίους με €35.000 την εβδομάδα όπως και για θεραπευμένους από τον καρκίνο. Οι πλούσιοι έχουν τις κλινικές τους. Ο Ρήγκαν είχε καρκίνο κακοηθεστάτης μορφής και έγινε καλά με Carnivora, ένα φυτικό σκεύασμα από την Γερμανία όπως είχε γραφτεί, χωρίς ποτέ να διαψευσθεί. Η θεραπεία Moerman στην Ολλανδία είναι η μόνη εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου με διατροφή που έχει αναγνωρισθεί από το Ολλανδικό κράτος. Έχει μεγάλα ποσοστά επιβίωσης στα αρχικά στάδια. Οι Ελβετικές κλινικές ακολουθούν επίσης θεραπευτική προσέγγιση με διατροφή. Οι θεραπείες αυτές όμως δεν είναι πανάκεια. Ένας που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο δεν θα θεραπευθεί. Θα έχει όμως καλύτερη ποιότητα ζωής από τις συμβατικές θεραπείες. Το να δέχεσαι την χημειοθεραπεία είναι σαν να παίρνεις ποντικοφάρμακο είπε ένας παθών. Ας απαντήσουμε ειλικρινά στους εαυτούς μας σχετικά με τις θεραπείες του καρκίνου και ας διαλέξουμε. Η αλήθεια περνάει από τρία στάδια όπως έλεγε ο Σοπενχάουερ. Πρώτα προσπαθείς να την γελοιοποιήσεις. Έπειτα επιτίθεσαι βίαια σ’ αυτή και στο τελικό στάδιο την δέχεσαι. Ελπίζω η αναζήτηση της αλήθειας που γίνεται με καλή προαίρεση, τόσο από τους γιατρούς όσο και από τους ασθενείς, να ανάψει το φως της υποψίας για τον ρόλο των λίγων. Των φαρμακευτικών εταιρειών. Και τότε θα αλλάξουν γιατί το φάρμακο για τον καρκίνο είναι μπροστά στα μάτια όλων των γιατρών.

http://orse.blogspot.com/2007/09/blog-post_14.html

Macedonia: History Channel Proof

Καύκασος 2008

Η μεγάλη σκακιέρα της Ευρασίας (κλικ)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» (14-8-2008 )

Σε μια από τις σημαντικότερες διεθνείς κρίσεις (και μια από τις μεγαλύτερες διεθνείς προβοκάτσιες) των τελευταίων δεκαετιών εξελίσσεται η σύγκρουση στον Καύκασο, κρίση που δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα επεκταθεί σε άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ και ιδίως της Μέσης Ανατολής. Για ορισμένα από τα στοιχεία της κρίσης μπορεί κανείς να είναι ήδη βέβαιος, για άλλα πρέπει να διατηρεί μια επιφύλαξη. Το «παιχνίδι άνοιξε» με την επίθεση των γεωργιανών δυνάμεων στο Τσχινβάλι, δεν είναι όμως τοπικό, οι αιτίες του δεν έχουν να κάνουν με τις ταραγμένες σχέσεις των εθνοτήτων της πρώην ΕΣΣΔ, ούτε με τις ιδιορρυθμίες του Καυκάσου. Αυτά δεν είναι παρά το φόντο για μια παρτίδα σκάκι, ή μάλλον για δύο, συνδεόμενες μεταξύ τους και αλληοεπηρεαζόμενες: τον αγώνα για τον έλεγχο του μετασοβιετικού χώρου και τον «περιορισμό» της Ρωσίας, που συνεχίζεται εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, τον αγώνα για την κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και, δι’ αυτής, σε όλο τον κόσμο, που μπήκε στην πιο ενεργητική και φιλόδοξη φάση του στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και πιθανώς βρίσκεται στο πιο αποφασιστικό σημείο του, παραμονές μιας απίθανης κλιμάκωσης με την επίθεση στο Ιράν – μια επίθεση για την οποια χρειάζεται, αν όχι η συγκατάθεση, τουλάχιστο η «ουδετεροποίηση» της Ρωσίας και της Ευρώπης (η Ευρώπη έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό περάσει με το μέρος των φιλοπόλεμων δυνάμεων, μετά την αντικατάσταση του Προέδρου Σιράκ από τον Νικολά Σαρκοζί). Αυτή η μάχη είναι τώρα η μεγάλη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία.

Ποιός και γιατί προκάλεσε τα γεγονότα στον Καύκασο
Στην πρόσφατη γεωργιανή κρίση δεν είχαμε καμμιά «τοπική» εξέλιξη, ή κάποια λαϊκή κινητοποίηση, είτε στη Γεωργία, είτε στη Νότιο Οσσετία ή την Αμπχαζία, κανένα «τυχαίο» ή «ανεξέλεγκτο» γεγονός που να οδηγήσει σε κλιμάκωση. Στην πράξη, Ν. Οσσετία και Αμπχαζία υφίστανται ανεξάρτητες, υπό την προστασία ρωσικών δυνάμεων, εγκατεστημένων εκεί ως ειρηνευτικών δυνάμεων και θα μπορούσαν να συνεχίσουν επ’ άπειρον, αν η γεωργιανή κυβέρνηση του Προέδρου Σαακασβίλι δεν επιχειρούσε, την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, να καταλάβει την Νότια Οσσετία. Προς στιγμήν μάλιστα κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό της την πρωτεύουσα Τσχινβάλι, επιφέροντας, σύμφωνα με ρωσικές πηγές, τον θάνατο 2000 αμάχων και την καταστροφή μεγάλου μέρους της πόλης, όπως και την «ισοπέδωση» σειράς οσσετιανών χωριών.

Ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι του μιλάνε για την «ιδιορρυθμία» του σχετικά νέου απόφοιτου του Χάρβαρντ Σαακασβίλι, μεγαλωμένου στο σεράι των αμερικανικών ινστιτούτων και μυστικών υπηρεσιών, όπως και τόσα άλλα «πουλέν» από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, «προορισμένα» να τις κυβερνήσουν, μετά την απαραίτητη εκπαίδευση. ‘Οπως κι αυτοί, ο Σαακασβίλι αντιμετωπίζει την Αμερική και το ΝΑΤΟ ως επίγειους Θεούς και το πνευματικό και πολιτικό του σύμπαν έχει διαμορφωθεί από την περίοδο των μεγαλύτερων ιστορικά αμερικανικών θριάμβων και μιας εξίσου πρωτοφανούς περιόδου ρωσικής αδυναμίας. Στερείται ιστορικού βάθους. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι αυτοί τον επέβαλαν επικεφαλής της Γεωργίας, όταν εξέπνευσε η χρησιμότητα του ‘Εντβαρντ Σεβαρντνάντζε, μετά από μια «ροζ επανάσταση».

‘Ομως, ακόμη και ένας ηλίθιος καταλαβαίνει ότι επιτιθέμενος εναντίον του ρωσικού στρατού, θα λάμβανε τη σκληρή απάντηση που έλαβε. Η πιθανότητα να αφήσει το Κρεμλίνο και η Στάραγια Πλόσεντ του Πούτιν αναπάντητη μια τέτοια ένοπλη επίθεση εναντίον Ρώσων στρατιωτών, πολιτών και του κύρους της Ρωσίας ήταν μία στο δισεκατομμύριο. ‘Οσο «ιδιόρρυθμος» κι αν είναι ο Σαακασβίλι, ακόμη και ηλίθιος αν δεχθούμε ότι είναι, δεν μπορούσε να αναμένει θρίαμβο, εκτός κι αν είχε διαβεβαιώσεις. Ακόμα κι αν ο ίδιος είχε πεισθεί με κάποιο τρόπο ότι τον αναμένει τέτοιος θρίαμβος, δεν μπορούσαν να αναμένουν θρίαμβο οι εκατοντάδες αμερικανοί και ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί σύμβουλοί του (μεταξύ των οποίων και ο «ημέτερος» σύμβουλός του ‘Αλεξ Ρόντος, πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και πρωταγωνιστής της ανατροπής του Μιλόσεβιτς). «Κατά κάποιο τρόπο, ο Σαακασβίλι «παγιδεύτηκε» από τις ευρύτερες δυνάμεις στο παιχνίδι», αναγνωρίζει ο πρώην Πρέσβης του Ισραήλ στη Μόσχα και κορυφαίος Ισραηλινός ειδικός σε θέματα Ευρασίας Ζβι Μάγκεν (Jerusalem Post, 10.8.08). Ποιοί και γιατί όμως «παγίδευσαν» τον Σαακασβίλι; Προτού αποπειραθούμε μια απάντηση σε αυτό, ας εξετάσουμε καλύτερα ποιοί και πως ετοίμασαν τον πόλεμο.

Ποιός (δεν) κρύβεται πίσω από τον Σαακασβίλι!
Υπό μία έννοια είναι ανοησία να μιλάει κανείς για κυβέρνηση της Γεωργίας – η κυβέρνηση αυτή είναι μια εικονική πραγματικότητα ως γεωργιανή κυβέρνηση. Την περασμένη Δευτέρα, οι New York Times «εξιστόρησαν» σε ένα άρθρο τους την μακρά επιχείρηση του αμερικανικού Πενταγώνου να αναδιαρθρώσει «από την κορυφή μέχρι τα νύχια» τον γεωργιανό στρατό, που διαθέτει τις μεγαλύτερες δυνάμεις στο κατεχόμενο Ιράκ μετά τις ΗΠΑ και τη Βρετανία! «Στο ανώτερο επίπεδο», γράφει η αμερικανική εφημερίδα, «οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν στο ξαναγράψιμο του γεωργιανού αμυντικού δόγματος και στην εκπαίδευση των διοικητών και επιχειρησιακών αξιωματικών του. Στο βασικό επίπεδο, Αμερικανοί πεζοναύτες και στρατιώτες εκπαίδευαν τους Γεωργιανούς στραιώτες στα στοιχειώδη της μάχης. Η Γεωργία άρχισε να επανεξοπλίζει τον στρατό της με ισραηλινά και αμερικανικά πυροβόλα όπλα, αναγνωριστικά αεροσκάφη, υλικό επικοινωνίας και διαχείρισης πεδίου μάχης, οχήματα και πυρομαχικά».

Η επίθεση μπορεί να έγινε αιφνιδιαστιακά, προετοιμάζεται όμως αρκετά χρόνια. «Προβλέφθηκε» από τον σύμβουλο του Σαακασβίλι (και πρώην σύμβουλο του Γιώργου Παπανδρέου) Alex Rondos στην «International Herald Tribune», εδώ και δύο μήνες, με την προτροπή μάλιστα στην Ευρώπη να πάρει το μέρος της Τιφλίδας εναντίον της Μόσχας. Την ίδια περίπου στιγμή, Αμερικανικές και Γεωργιανές δυνάμεις πραγματοποιούσαν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές (Debka.com, 8.8.08), η γεωργιανή επίθεση «βοηθήθηκε από τους Ισραηλινούς συμβούλους» της κυβέρνησης Σαακασβίλι. Κατά την γεωργιανή εφημερίδα Rezonansi (6.8.08), η Γεωργία απέκτησε μερικά «ισχυρά όπλα με την αναβάθμιση αεροσκαφών Su-25 και συστημάτων πυροβολικού στο Ισραήλ». Πρόσφατα την Τιφλίδα επισκέφθηκε η Κοντολίζα Ράις που ενεθάρρυνε δημόσια το σχέδιο του Γεωργιανού Προέδρου να αποκαταστήσει την «κυριαρχία της χώρας» του στην Οσσετία και την Αμπχαζία. Είναι προφανές ότι ο κ. Σαακασβίλι δεν μπορεί να μην συζήτησε με την Υπουργό το σχέδιο επίθεσης που ήδη είχε καταρτισθεί με τη βοήθεια των Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων του!

Η Γεωργία ετοιμάστηκε για την επίθεση δεκαπλασιάζοντας (αν και οικονομικο-κοινωνικά κατεστραμμένη) τις στρατιωτικές δαπάνες της τα τελευταία χρόνια και εκσυγχρονίζοντας τον στρατό της με τη μαζική εξοπλιστική βοήθεια του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Δεκάδες αμερικανοί σύμβουλοι και δεκάδες απόστρατοι Ισραηλινοί στρατιωτικοί, υπό τον στρατηγό Γκαλ Χιρς, εργάσθηκαν σύμφωνα με την ισραηλινή «Χααρέτζ», για την αναβάθμιση του γεωργιανού στρατού, που, μόνος του είναι μάλλον για τα πανηγύρια. Η Τουρκία εκπαιδεύει 700 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των γεωργιανών ενόπλων δυνάμεων. Μια σειρά ΝΑΤΟϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, που προσέφερε δύο πυραυλάκατους και εξήντα όλμους, επιστρατεύτηκαν στη «μεγάλη υπόθεση» της αναδιοργάνωσης του στρατού της Γεωργίας. Μπορεί οι Γεωργιανοί να μην έχουν να φάνε και να κλείνονται οι γυναίκες σε κουτιά για δυο και τρεις μέρες, για να έρθουν παράνομα να δουλέψουν ως παραδουλεύτρες, για τριάντα ευρώ την ημέρα, μερικές ακόμα και με διδακτορικό δίπλωμα, ο Πρόεδρος όμως δεν αντιμετώπισε καμμιά δυσκολία για τη χρηματοδότηση του μνημειώδους Στρατού του.

Δεν ήταν μόνο ο Rondos. Ο Σαακασβίλι έγινε ενθουσιωδώς δεκτός από τον φιλοισραηλινό Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί στο Παρίσι, ενώ η Κοντολίζα Ράις συναντήθηκε τρεις φορές μαζί του και τον «ενεθάρρυνε» τους τελευταίους μήνες. Ξεκινώντας τον πόλεμο, ο ίδιος ο Σαακασβίλι τον ενέταξε στον αγώνα για την «νέα παγκόσμια τάξη». Μόλις την περασμένη Κυριακή, όταν οι Γεωργιανοί νόμιζαν ακόμα ότι κέρδιζαν τον πόλεμο, όπως μας πληροφορεί η ισραηλινή Χααρέτζ (11/8/08 ) «ο Εβραίος Γεωργιανός Υπουργός Τεμούρ Γιακομπσβίλι εξήρε τον ρόλο των Ισραηλινών Δυνάμεων ‘Αμυνας για τον ρόλο τους στην εκπαίδευση των Γεωργιανών». Ο Γιακομπσβίλι διέκοψε προς στιγμήν τις πολεμικές του ασχολίες για να δώσει συνέντευξη (στα εβραϊκά, μας πληροφορεί η Χααρέτζ) στο ραδιόφωνο του ισραηλινού στρατού. Χάρη στην εκπαίδευση που μας παρέξατε, μια μικρή ομάδα Γεωργιανών μπόρεσε να «καθαρίσει» μια ρωσική μεραρχία και να καταρρίψει 11 ρωσικά αεροπλάνα. «Μόνο χτες σκοτώσαμε 60 Ρώσους στρατιώτες», δήλωσε ενθουσιασμένος ο Υπουργός. Μερικές μέρες αργότερα, ο Γεωργιανός επιτετραμένος στο Ισραήλ Κωνσταντινίδης, διαμαρτυρόταν γιατί και το Ισραήλ είχε αφήσει στα «κρύα του λουτρού» την κυβέρνησή του, περιοριζόμενο σε πλατωνικού χαρακτήρα εκκλήσεις για ηρεμία. Οι Γεωργιανοί δεν ήξεραν προφανώς ότι ήταν αναλώσιμοι. Ειρήσθω εν παρόδω, δύο από τους άμεσα εμπλεκόμενους στην κρίση Υπουργούς της Γεωργίας, ο Υπουργός Ενοποίησης (αρμόδιος για την Οσσετία και την Αμπχαζία) και ο Υπουργός ‘Αμυνας προέρχονται από τη μικροσκοπική εβραϊκή κοινότητα της Γεωργίας. Αν η κοινότητα είναι μικροσκοπική, το ισραηλινό λόμπυ στην Τιφλίδα είναι το ισχυρότερο στον κόσμο μας πληροφορεί μια από τις καλύτερα ενημερωμένες τουρκικές ιστοσελίδες, η ‘ΙντερνετΧαμπέρ.

Και για να μη φέρει κανείς αντιρρήσεις στον κ. Σαακασβίλι, ο Γεωργιανός Δημοκράτης, είδωλο και ένας από τους εργοδότες του κ. Ρόντου, κατέστειλε με τη βία κάθε εναλλακτική πολιτική δύναμη, με τον κυριότερο αρχηγό της αντιπολίτευσης να πεθαίνει μυστηριωδώς στη Βρετανία, όπου κατέφυγε ελπίζοντας ότι θα σώσει το «κεφάλι» του.

Η κίνηση «Γκαμπί» στο σκάκι και τα διλήμματα των Ρώσων
Υπάρχει ένα άνοιγμα στο σκάκι. Λέγεται Γκαμπί. Θυσιάζει η μια πλευρά ένα πιόνι,
στην προσπάθειά της να πάρει τη βασίλισσα του αντιπάλου, ή κάτι τέτοιο. Η άποψη ότι ο πόλεμος άρχισε για να τον κερδίσει η Γεωργία και να πετάξει τους Ρώσους έξω από την Οσσετία και την Αμπχαζία, απλά δεν αντέχει σε στοιχειώδη λογική εξέταση. Ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι. Ποιά όμως είναι η Βασίλισσα;

Ο πόλεμος «κερδήθηκε» από τη Ρωσία. ‘Ηδη όμως, ο μεγάλος δυτικός τύπος άρχισε μια έξαλλη καμπάνια δαιμονοποίησης της Μόσχας. Ο Πρόεδρος Μπους και ο αντιπρόεδρος Τσένευ χρησιμοποιούν ψυχροπολεμικούς τόνους απέναντι στη Μόσχα. Το Κρεμλίνο βλέπει να «απομονώνεται» ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη. Ανεξαρτήτως του ποιός κέρδισε, η σύγκρουση διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους λαούς της πάλαι ποτέ σοβιετικής Ομοσπονδίας. Η Ρωσία ανακατέλαβε αυτό που είχε: την Αμπχαζία και την Οσσετία. Δεν μπορεί, για πολιτικούς λόγους, να καταλάβει τη Γεωργία, ούτε καν να εξασφαλίσει την ουδετερότητά της.

Η αμερικανική και ΝΑΤΟϊκή στρατηγική είναι σαφής και συνεπής. Είναι η διάλυση του πρώην σοβιετικού χώρου και η απομάκρυνση των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών από τη Μόσχα. Ο Πωλ Γκομπλ, ο άνθρωπος των Τεξανών πετρελαιάδων για τον Καύκασο, έγραφε πρόσφατα ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ μπορούν τώρα να «πάρουν» την Αρμενία (η πρόσβαση της Ρωσίας στην οποία ελέγχεται από τη Γεωργία). Το μεγαλύτερο ατού της Δύσης, υποστηρίζει ο Γκομπλ, είναι η απουσία στρατηγικής και πρότασης του Κρεμλίνου για την πρώην ΕΣΣΔ. Η Ρωσία δεν έχει να προτείνει αξιόπιστη εναλλακτική – περιορίζεται εδώ και είκοσι χρόνια, να αμύνεται, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς, στην προσπάθεια των ΗΠΑ να διευρύνουν την επιρροή τους στην πρώην ΕΣΣΔ, άλλοτε με την επέκταση του ΝΑΤΟ, άλλοτε με τους αγωγούς (Μπακού-Τσεϊχάν), άλλοτε με την υποδαύλιση των «έγχρωμων επαναστάσεων».

Το λιγότερο, η γεωργιανή κρίση υπέδειξε στη Μόσχα σε τι «μπελάδες» μπορεί να μπει και στον Κάυκασο και στην Ουκρανία, μια χώρα εξήντα εκατομμυρίων, όπου μια διένεξη μπορεί να πάρει τη μορφή μείζονος ευρωπαϊκής σύρραξης. Είναι αλήθεια ότι επί Πούτιν η Ρωσία έδειξε τα «δόντια» της. Στην πραγματικότητα δεν έκανε πολύ περισσότερα από το να τερματίσει είκοσι χρόνια ιστορικά πρωτοφανούς «εξαφάνισης», στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, του ρωσικού κράτους. Μπορεί για τους Ρώσους αυτό να είναι ένα έργο συγκρίσιμο με αυτό του Μεγάλου Πέτρου, το ερώτημα όμως παραμένει για τη μελλοντική πορεία της Ρωσίας, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρότατα εσωτερικά προβλήματα, ενώ ασαφής παραμένει η θέση της τόσο στον μετασοβιετικό χώρο, όσο και διεθνώς.

Δύο απόψεις διακρίνονται στη ρωσική ηγεσία για την αντιμετώπιση της δυτικής επιθετικότητας. Η μια είναι η κλιμάκωση και ο δημόσιος εκφραστής αυτής της άποψης στο Κρεμλίνο είναι ο στρατηγός Λεονίντ Ιβασώφ. Δεν μπορεί ασφαλώς να θεωρηθούν τυχαία τα πρόσφατα δημοσιεύματα της Ιζβέστια, σύμφωνα με τα οποία αντιμετωπίζεται η εγκατάσταση ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στην Κούβα σε αντίδραση προς την αντιπυραυλική ασπίδα, ενώ αξιοσημείωτη είναι η στρατιωτική συνεργασία με τον Τσάβες της Βενεζουέλας. Μια πιο ήπια εκδοχή της ίδιας στρατηγικής είναι η σύμπηξη μιας τριμερούς συμμαχίας Ινδίας-Κίνας-Ρωσίας.

Αυτά όμως έχουν το μειονέκτημα για μία σημαντική μερίδα της ρωσικής ηγεσίας να απομακρύνουν τη Ρωσία από τη Δύση, να τη βάζουν σε ένα δρόμο αντιπαράθεσης ανάλογο με αυτό της ΕΣΣΔ – και η σημερινή Ρωσία δεν νοιώθει ότι διαθέτει τα μέσα, αλλά και την ιδεολογία για να παίξει τον ρόλο της ΕΣΣΔ. Αλλά και δεν το θέλει – τμήμα της Ευρώπης θέλει να είναι,οπως εξηγεί ο Πρέσβης της στο ΝΑΤΟ Ντιμίτρι Ραγκόζιν, παρά τις «εθνικιστικές προδιαγραφές» του. Αυτή η συζήτηση γίνεται στο Κρεμλίνο και αυτή τη συζήτηση θα επηρρεάσει η κρίση στη Γεωργία. Η απάντηση κρίνεται ικανοποιητική. Από δω και πέρα τι;

Σύμφωνα με επανειλημμένα δημοσιεύματα του ισραηλινού τύπου, το Ισραήλ έδωσε πολλές φορές στους Ρώσους την υπόσχεση να περιορίσει τη στρατιωτική συνεργασία με τη Γεωργία, αν η Μόσχα δεν παραδώσει τους αντιθαεροπορικούς πυραύλους Ες-300 στην Τεχεράνη. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του κορυφαίου Τούρκου ειδικού στα ενεργειακά Φικρέτ Ερτάν («Ες 300, ΗΠΑ και Ισραήλ», Ζαμάν, 27/7/08), το Ισραήλ φοβάται την (ήδη καθυστερημένη) παράδοση των Ες 300, που τοποθετεί τον επόμενο μήνα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αμερικανού Υπουργού ‘Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Τη στιγμή που οι Γεωργιανοί επιτίθεντο στην Οσσετία, ο Ισραηλινός Πρόεδρος Πέρες ζητούσε και έβλεπε στο Πεκίνο τον Πρωθυπουργό Πούτιν, που δήλωνε, μετά τη συνάντηση, ότι «δεν επιθυμεί ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα». Αν ο πόλεμος είναι μια κίνηση Γκαμπί κι αν ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι, το Ιράν θα μπορούσε να είναι η βασίλισσα. Θα «τσιμπήσουν» όμως οι Ρώσοι; Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην εξίσωση ο Νικολά Σαρκοζί.

Ο ρόλος του Σαρκοζί, η εξήγηση του Βουκουρεστίου και το προηγούμενο Καραμανλή
Σε μια συνέντευξη τύπου, προτού εκλεγεί, ο Νικολά Σαρκοζί εξήγησε ποιά θα είναι η «πρώτη προτεραιότητά» του ως Προέδρου της Γαλλίας. Με τα δικά του λόγια, «το Ιράν πρέπει να εμποδιστεί με κάθε μέσο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα». Είτε το μέσο είναι διπλωματικό, είτε στρατιωτικό, προϋπόθεση επιτυχίας μιας τέτοιας επιδίωξης είναι η πλήρης απομόνωση του Ιράν. Κι ο Σαρκοζί δεν είναι ένα «μπουλντόκ», όπως οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, είναι μάλλον ένας «πονηρός ανατολίτης»

Τι είδαμε πρόσφατα; Πρώτον, τον Σαρκοζί να πραγματοποιεί ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς τον Πρόεδρο ‘Ασαντ της Συρίας, κυριότερο σύμμαχο του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Δεύτερο, ο Σαρκοζί πρωταγωνίστησε στη σύνοδο του του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, αρνούμενος, προς το παρόν βέβαια, τη διεύρυνση της Συμμαχίας στη Γεωργία, την Ουκρανία και τα Σκόπια. Σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες ζήτησε σε αντάλλαγμα από την ελληνική κυβέρνηση συμπόρευση στα πολεμικά σχέδια κατά του Ιράν – και λίγο αργότερα, η Αθήνα διέθεσε τη μισή ελληνική αεροπορία και τα συστήματα Ες 300 που μόνη διαθέτει στην Κρήτη για τη «γενική δοκιμή¨» μιας επίθεσης στο Ιράν. (Οι Ες 300 δεν ήταν πλήρως έτοιμοι και η ελληνική αεροπορία πίεσε τους Ρώσους να ολοκληρώσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα του συστήματος πριν από την άσκηση). Πρόσφατα, το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας αποφάσισε την αποστολή φρεγάτας στα στενά του Ορμούζ.

Το 2003, έγινε μια αληθινή σύγκρουση Γαλλίας και Γερμανίας με τις ΗΠΑ για το Ιράκ. ‘Ολος ο πλανήτης το κατάλαβε ότι υπάρχει διαφωνία. Κανείς δεν κατάλαβε κάποια σοβαρή σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης στο Βουκουρέστι, ούτε το γιατί ο Αμερικανός Πρόεδρος διακινδύνευσε να γίνει «ρόμπα», προτείνοντας μια διεύρυνση που ήξερε ότι θα απορρίψουν οι σύμμαχοί του! Το αποτέλεσμα του συνόδου του Βουκουρεστίου ήταν να διατυπωθεί μια απειλή για τη Μόσχα, αλλά και να δημιουργηθεί το σκηνικό που επιτρέπει τώρα στο Νικολά Σαρκοζί να «μεσολαβεί» μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας και να προτείνει τις «καλές υπηρεσίες» του στους Ρώσους για να αποτρέψει έναν νέο «ψυχρό πόλεμο». Θα το κάνει, αλλά πόσο πιθανό είναι να μη ζητήσει κι εδώ ένα «αντάλλαγμα», όπως ζήτησε από τον Καραμανλή για την υποστυήριξη στο όνομα. Δεν μπορεί μόνο να «γαυγίζεις», πρέπει να προσφέρεις ταυτόχρονα και μια διέξοδο.

Για τη Μόσχα το «δόλωμα» Σαρκοζί είναι πολύ γοητευτικό.’Οχι γιατί θα την κοροϊδέψει, αλλά γιατί δίνει μια διέξοδο στις δυνάμεις που δεν θέλουν μια κρίση με τη Δύση και δεν έχουν καμμιά διάθεση να γίνουν σύμμαχοι της Κίνας ή,πολύ περισσότερο, του Ισλάμ. Υπάρχει όμως και άλλη μερίδα των «σκληρών», που υποστηρίζει ότι αν η Μόσχα «θυσιάσει» το Ιράν, θα διευκολύνει μια κολοσσσιαία νίκη των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. «Μήπως δεν θάρθει μετά η σειρά μας, τι θα τους σταματήσει μετά;» διερωτώνται οι φίλοι του στρατηγού Ιβασώφ στη Μόσχα, θυμίζοντας το ιστορικό προηγούμενο του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Τις επόμενες μέρες, βδομάδες ή μήνες, θα μάθουμε την απόφαση του Κρεμλίνου.

Δύο προηγούμενα (‘Ιμρε Νάγκυ και Δημήτριος Ιωαννίδης)
Τον Φεβρουάριο του 1956, ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ξεκίναγε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια να μεταρρυθμίσει το σταλινικό οικοδόμημα εκφωνώντας την περίφημη μυστική ομιλία του στο 20ό συνέδριο. Γρήγορα, παρά τον μυστικό χαρακτήρα της, η ομιλία θα γίνει γνωστή στη Δύση μέσω ενός Πολωνού κομμουνιστή που την παρέδωσε στην Πρεσβεία του Ισραήλ στη Βαρσοβία, προκαλώντας μια μεγάλη ηθικο-πολιτική κρίση στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Η CIA, που δεν επιθυμεί επιτυχία της μεταρρύθμισης Χρουστσώφ, αποκαλύπτει από την πλευρά της στην Κα Γκε Μπε τις πραγματικές ταυτότητες των διαφωνούντων συγγραφέων Σινιάφσκι και Ντάνιελ, προκαλώντας τη σύλληψη και απέλασή τους, που έρχεται να σκιάσει την ακτινοβολία του χρωστσωφικού πειράματος.

Η «αποσταλινοποίηση» προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα σε Πολωνία και Ουγγαρία. Στη Βαρσοβία καταφέρνει να τα διαχειρισθεί η ηγεσία του ΚΚ, όχι όμως και στη Βουδαπέστη, όπου παίρνουν τον χαρακτήρα λαϊκής επανάστασης. Στις 23 Οκτωβρίου, διαδηλωτές και η πολιτική αστυνομία ανταλάσσουν πυροβολισμούς στη Βουδαπέστη. Το ίδιο βράδυ ο μεταρρυθμιστής κομμουνιστής ‘Ιμρε Νάγκυ παίρνει την εξουσία και, ενθαρυμμένος, λέγεται, από δυτικές διαβεβαιώσεις, «περνάει» τον Ρουβίκωνα που δεν μπορεί να ανεχθεί ο Χρουστσώφ: εκδηλώνει την πρόθεσή του να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο σοβιετικός στρατός επεμβαίνει, οι νεκροί είναι χιλιάδες, ο Νάγκυ απαγχονίζεται. Η επέμβαση θα σημάνει την αρχή του τέλους για το κραταιό, με την αίγλη ακόμα της αντίστασης στον Χίτλερ και της σοβιετικής νίκης, δυτικοευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα. Τις ίδιες μέρες που παίζεται η εξουσία και το μέλλον του κομμουνισμού στη Βουδαπέστη, από τις 22 ως τις 24 Οκτωβρίου, Γάλλοι, Βρετανοί και Ισραηλινοί αντιπρόσωποι επεξεργάζονται μυστικά το σχέδιο επέμβασης στο Σουέζ. Η σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία «σκεπάζει» την επέμβαση κατά του Νάσσερ και η επέμβαση κατά του Νάσσερ «σκεπάζει» την επέμβαση στη Βουδαπέστη.

Τον Νοέμβριο του 1973, ανατρέπεται ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που είχε χάσει, λέγεται, την εύνοια της Ουάσιγκτον μετά την άρνησή του να διαθέσει τις ελληνικές εγκαταστάσεις για τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Μερικούς μήνες αργότερα, το σκάνδαλο Γουώτεργκαίητ εξουδετερώνει τον Νίξον κι αφήνει παντοδύναμο τον Κίσσινγκερ. Οι άνθρωποί του (και οι άνθρωποι ενός ακόμα κράτους) πείθουν τον Ιωαννίδη να προχωρήσει στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και προσφέροντας το ιδανικό πρόσχημα για την τουρκική εισβολή. Αφού προκάλεσαν την κρίση, οι Αμερικανοί «μεσολαβούν» αποτρέποντας πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, επιτρέποντας στην Τουρκία να καταλάβει τη μισή Κύπρο και εξασφαλίζοντας την «ομαλή» μετάβαση σε μια φιλοδυτική «κατάσταση» στην Αθήνα. Και σήμερα ακόμα, οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας στην Ουάσιγκτον τρέχουν για να τους λύσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε.

Θα μπορούσαμε να πολαπλασιάσουμε τα προηγούμενα,όπως την ενθάρρυνση στον Σαντάμ να εισβάλει στο Κουβέιτ και στον Μιλόσεβιτς να επιτεθεί στον UCK.

Το στάτους της Νότιας Οσσετίας και η σοβιετική κληρονομιά
Η Νότια Οσσετία αναγνωρίζεται διεθνώς ως έδαφος της Γεωργίας, στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ανεξάρτητης, μετά το 1991, Γεωργίας, η οποία μάλιστα επεχείρησε, μόλις έγινε ανεξάρτητη, να καταργήσει τυην αυτονομία της. Η υπαγωγή της στη Γεωργία οφείλεται στους υπολογισμούς της σταλινικής πολιτικής εθνοτήτων και στον τρόπο που χάραξε η Μόσχα τα σύνορα των ομόσπονδων και αυτόνομων Δημοκρατιών και Περιοχών της ΕΣΣΔ. Δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη εθνοτική ή ιστορική νομιμοποίηση, με δεδομένο μάλιστα ότι η Βόρειος Οσσετία ανήκει στην Ρωσική Ομοσπονδία και οι Οσσέτοι αισθάνονται κοντά στους Ρώσους και όχι στους Γεωργιανούς. Επιπλέον, τα σύνορα των κρατών που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ νομικά στηρίζονται στη σοβιετική συνταγματική τάξη – είναι δηλαδή τα σύνορα που προβλέπει αυτή. Το σοβιετικό σύνταγμα όμως έδινε τη δυνατότητα ανεξαρτησίας και απόσχισης σε αυτόνομες Δημοκρατίες, όταν οι Ομόσπονδες Δημοκρατίες στις οποίες υπήγοντο ανεξαρτοποιούνταν από την ΕΣΣΔ.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή (14-8-2008 )

http://anaxfiles.blogspot.com/

VMRO Σκοπίων

VMRO Σκοπίων:H συνεργασία με το Χίτλερ και οι μάχες εντός Ελληνικού εδάφους. (κλικ)

Του κ.Αριστείδη Καρατζά.
Ιστορικού και ακαδημαικού εκδότη,
Νέα Υόρκη.

«O πρωθυπουργός των Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκι έγειρε πρόσφατα νέες απαιτήσεις, δηλαδή την ύπαρξη «Μακεδονικής (sic) μειονότητας» στην Ελλάδα. Η κλιμάκωση των απαιτήσεων -μη φανεί περίεργο η επόμενη απαίτηση να έχει εδαφικό αντικείμενο- αποκαλύπτει μια πραγματικότητα ως προς τις ιδεολογικές καταβολές και διαστάσεις, τουλάχιστον του κυβερνώντος κόμματός του. Καιρός είναι να επανεξετασθούν ορισμένα από τα στοιχεία που συνθέτουν το θέμα όχι μόνο του ονόματος ααλλά της υπάρξεως του κρατιδίου των Σκοπίων, η έλλειψη της γνώσης των οποίων έχει συμβάλει σε εκτιμήσεις που έχουν οδηγήσει στην πλαδαρή ελληνική πολιτική της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Η συνεργασία με τους ναζί.
Τo VMRO (Εσωτερική Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση), δηλαδή το κυβερνών κόμμα των Σκοπίων, έχει μια σκοτεινή ιστορία. Ο ηγέτης του κατά τον Μεσοπόλεμο, και σε μεγάλο βαθμό η καθοριστική προσωπικότητα για τη διαμόρφωση της ιδεολογικής του κατεύθυνσης ήταν ο Ivan Mihailoff, φίλος και συνεργάτης του Ante Pavelic, αρχηγού της Ustashe, οργάνωσης των Κροατών ναζί, με τον οποίο συνεργάστηκε σε μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας του βασιλέα Αλεξάνδρου της Γιουγκοσλαβίας το 1934. Αργότερα την ίδια δεκαετία παρουσίασε τον Pavelic στον Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγό των Ες-Ες, και μέσω αυτής της γνωριμίας οι Κροάτες συμμάχησαν με τους νάζι.
Ο Mihailoff, ως ηγέτης του VMRO, είχε το όραμα μιας ανεξάρτητης «Μακεδονίας», η οποία θα συνίστατο από ελληνικά και γιουγκοσλαβικά εδάφη, στην οποία θα κατοικούσαν διάφορες εθνικότητες, αλλά με τη σλαβόφωνη μειονότητα ως ηγετική εθνική ομάδα. Αλλωστε η ιδέα των δικαιωμάτων μειονοτήτων είχε προωθηθεί από τους ναζί ως πολιτική υπονόμευσης της κυριαρχίας κρατών που θεωρούσαν εμπόδια στην επεκτατική τους ορμή. Ετσι, στο όνομα των δικαιωμάτων των γερμανικών μειονοτήτων εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία και κήρυξαν πόλεμο στην Πολωνία. Επειδή οι Γερμανοί θεωρούσαν τη Γιουγκοσλαβία έναν ιδιαίτερα στρατηγικό χώρο υιοθέτησαν μια παρεμφερή πολιτική υποστήριξης μειονοτήτων στην προσπάθεια ελέγχου του χώρου.
Μετά την εισβολή στην Ελλάδα των Γερμανών, ο Mihailoff, χρησιμοποιώντας ως βάση το Ζάγκρεμπ, και με την υποστήριξη του Αξονα, πρώτα του Μουσολίνι και των Ιταλών, και μετά τα μέσα του 1943 του Χίμλερ και των Γερμανών, οργάνωσε πολιτικά και στρατιωτικά τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας που δεν είχαν ελληνική συνείδηση.
Ετσι το «Μακεδονοβουλγαρικό Κομιτάτο» ιδρύθηκε από τον σλαβόφωνο αξιωματικό του βουλγαρικού στρατού Anton Kaltcheff ως παράρτημα της «Οχράνα», οργάνωσης λαϊκής βάσης, που ενεργοποίησε τους σλαβόφωνους πληθυσμούς. Υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του Kaltcheff, η Οχράνα διείσδυσε ευρύτατα στην κοινωνία των σλαβόφωνων, δημιουργώντας σχέσεις με όλα τα στρώματα ανεξάρτητα από πολιτικές ταυτίσεις: πάσχισε, π.χ. να πείσει τις γερμανικές αρχές να απολύσουν από τις φυλακές και την εξορία αριστερούς σλαβόφωνους ακτιβιστές, το οποίο πέτυχε κατ επανάληψη. Αντίστροφα, η οργάνωση ήταν ιδιαίτερα σκληρή στην αντιμετώπιση των αντιπάλων της, ελληνοφώνων και σλαβόφωνων με ελληνική εθνική συνείδηση.
Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας ο Mihailoff έλαβε έγκριση από τον Χίμλερ, και απ ό,τι διαφαίνεται εν γνώσει του Χίτλερ, για τη σύσταση δύο ή τριών ταγμάτων εθελοντών VMRO, τα οποία οπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Τον Μάρτιο 1944 λόχοι από τα χωριά της Καστοριάς οργανώθηκαν σε σώματα πολιτοφυλακής. Το ίδιο ακολούθησε με σώματα από την Εδεσσα και τη Φλώρινα, που ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του Κaltcheff.

Μάχες με τον ΕΛΑΣ.

Επειτα από μερικές αψιμαχίες με τον ΕΛΑΣ, την 4η Μαϊου, λόχοι εθελοντών του VMRO από την Καστοριά και την Εδεσσα, έλαβαν μέρος στην «Επιχείρηση Κεραυνός του Μαϊου» ως μέλος της «Ομάδας Μάχης Lange», της οποίας προπορευόταν η 4η Μεραρχία Ες Ες. Την ίδια περίοδο οργανώθηκαν τρία τάγματα Σλαβόφωνων εθελοντών VMRO που είχαν οργανική σχέση με την 4η Μεραρχία των Ες Ες. Η τελευταία μεγάλης κλίμακος συντονισμένη επίθεση του Αξονα εναντίον μονάδων της Αντίστασης (μονάδες της 8ης και της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ) ήταν η «Επιχείρηση Πέτρινος Αετός» και έγινε στη Βόρεια Πίνδο τον Ιούλιο 1944, όπου έλαβαν μέρος η 4η Μεραρχία των Ες-Ες, άλλες γερμανικές μονάδες και δύο Τάγματα Εθελοντών VMRO (1ο και 2ο).
Η συνεργασία των σλαβόφωνων με τους Γερμανούς συνεχίστηκε μέχρι την υποχώρηση των τελευταίων από το ελληνικό έδαφος.
Ένας μεγάλος αριθμός Σλαβοφώνων συνεργατών των Γερμανών, μέλη της Οχράνας, εθελοντές στην πολιτοφυλακή και τα τάγματα, μεταπήδησαν στην οργάνωση SNOF (=ΕΑΜ στα Σλαβικά) σύμμαχος του Ελληνικού ΕΑΜ, και αργότερα κατετάχθηκαν στις μονάδες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, μία διαδικασία που επιταχύνθηκε όταν η Βουλγαρική πολιτική άρχισε να ευθυγραμμίζεται με αυτήν της Σοβιετικής Ενώσεως, και πολέμησαν στον Εμφύλιο. Με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, οι Σλαβόφωνοι σύμμαχοι του εγκατέλειψαν το Ελληνικό έδαφος. Η τύχη των πρώτων δικαίως ήταν και πρέπει να είναι σαν αυτήν που άλλοι φιλήσυχοι λαοί όπως οι Τσέχοι και οι Πολωνοί επέβαλαν με μειονότητες που συνεργάστηκαν με τους ναζί, δηλ. την εκδίωξη και δήμευση των περιουσίων.
Ο ιδρυτής Ο Ivan Mihailoff ήταν ο ηγέτης του VMRO κατά τον Μεσοπόλεμο και αποτέλεσε την ηγετική φυσιογνωμία καθορίζοντας την ιδεολογική του κατεύθυνση. Είχε ως όραμα μια ανεξάρτητη «Μακεδονία», η οποία θα συνίστατο από ελληνικά και γιουγκοσλαβικά εδάφη με τη σλαβόφωνη μειονότητα ως ηγετική δύναμη. Συνεργάστηκε με την οργάνωση των Κροατών ναζί Ustashe και είχε προσωπική σχέση με τον αρχηγό των Ες Ες, Χάνριχ Χίμλερ. Με τη βοήθεια του οργάνωσε τους σλαβόφωνους και δημιούργησε σώματα πολιτοφυλακής που τάχθηκαν στο πλευρό των ναζί πολεμώντας τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Πέθανε στη Ρώμη το 1990.
Ο Ante Pavelic, αρχηγός της οργάνωσης των Κροατών ναζί, υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Ivan Mihailoff. Βρέθηκαν μαζί σε μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων συμπεριλαμβανομένης και της δολοφονίας του βασιλιά Αλέξανδρου της Γιουγκοσλαβίας το 1934.
Αργότερα ο Mihailoff τον γνώρισε στον Χίμλερ και μέσω αυτής της γνωριμίας οι Κροάτες συμμάχησαν με τους ναζί. Στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας είχε τη βάση του ο Mihailoff απ όπου οργάνωσε τους σλαβόφωνους της Ελλάδας.
Ο καθοδηγητήςΟ Χάινριχ Χίμλερ, ως αρχηγός των Ες Ες, συντόνισε τον αφανισμό των Εβραίων στην Ευρώπη.
Με την κάλυψή του οργανώθηκαν πολιτικά και στρατιωτικά οι σλαβόφωνοι της Ελλάδας. Δημιούργησε τάγματα εθελοντών του VMRO στη Β. Ελλάδα που πολέμησαν εναντίον της ελληνικής αντίστασης.



Η «κληρονομιά» του Γκρούεφσκι.
Μετά την ήττα του Αξονα, και με την κάλυψη των δικτύων των Ustashe και του Βατικανού, ο Mihailoff μετοίκησε στη Ρώμη, απ όπου συνέχισε να κατευθύνει τον σλαβόφωνο αλυτρωτισμό. Το 1950 εκδόθηκε στις ΗΠΑ, στην αγγλική γλώσσα, βιβλίο του υπό τον τίτλο «Μακεδονία: Η Ελβετία των Βαλκανίων» (Macedonia: Α Switzerland in the Balkans), το οποίο προβάλλει ένα όραμα πολυεθνικού κράτους με ηγέτιδα εθνική ομάδα τους Σλαβομακεδόνες. Η επιχειρηματολογία του Mihailoff προσδίδει ένα σχήμα το οποίο αναστήθηκε με την ανεξαρτητοποίηση των Σκοπίων, το οποίο υιοθέτησαν Αμερικάνοι και Δυτικοευρωπαίοι «προοδευτικοί», επικαλούμενοι την «πολυπολιτισμικότητα» και οι κράχτες τους στους ΜΚΟ μέχρι και τη χώρα μας.
Ο Mihailoff συνέχισε ως ηγέτης του «Μακεδονικού Απελευθερωτικού Κινήματος» (Macedonian Liberation Movement) με την υποστήριξη της «Μακεδονικής Πατριωτικής Οργάνωσης των ΗΠΑ και Καναδά» (Macedonian Patriotic Organization of the US and Canada) της πιο σημαντικής αλυτρωτικής οργανώσεως της σλαβομακεδονικής διασποράς να αρθρογραφεί προωθώντας πάντοτε το αλυτρωτικό όραμα μιας μεγάλης «Μακεδονίας». Ο Mihailoff πέθανε στο κρεβάτι του, στη Ρώμη, το 1990, λίγους μήνες πριν από την αρχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ακροεθνικιστικές τάσεις

Είναι αξιοσημείωτο ότι το παρόν καθεστώς των Σκοπίων, και ιδιαίτερα το κυβερνών κόμμα VMRO, που φέρει το ίδιο όνομα όπως με την οργάνωση στην οποία αφοσιώθηκε ο Mihailoff (καίτοι ορισμένοι Σκοπιανοί πασχίζουν να τον αποκηρύξουν) επαναφέρει την ακροεθνικιστική ιδεολογία του, που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από το Σλαβομακεδονικό κίνημα τουλάχιστον από τη μοιραία συνάντησή του με τον παθογενή εθνικισμό της Ευρώπης της δεκαετίας του 1930, των ναζί και των Ustashe. Αυτό εξηγεί την εμμονή με τα σύμβολα (ή τη λεηλασία των ελληνικών συμβόλων) και τους ισχυρισμούς του Σκοπιανού πρωθυπουργού Γκρούεφσκι περί «Μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα.
Το επόμενο βήμα πολύ πιθανόν να είναι μια οργανωμένη εκστρατεία διεκδικήσεως περιουσιών (με την προπαγανδιστική συνδρομή των γνωστών ΜΚΟ και άλλων ξένων εγκαθέτων), και το μεθεπόμενο η επαναφορά εδαφικών διεκδικήσεων, διότι αυτή είναι στη λογική της ιδεολογίας του VMRO.

[*Ο Α. Δ. Καρατζάς είναι ιστορικός και ακαδημαϊκός εκδότης στην Νέα Υόρκη, και τελεί Αντιπρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και μέλος ΔΣ του Δικτύου 21 στην Αθήνα]

http://greece-salonika.blogspot.com/

Μαύρη Επέτειος

Εκατό Χρόνια από την Επικράτηση του Στρατιωτικού Κινήματος των Νεοτούρκων (κλικ)

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το Οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. O ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό, με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το «Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου» όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος, σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το «Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου» σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Ergenekon», αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του «Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου» που εκλέχθηκε με πλειοψηφία περίπου 50%, δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το «Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου» βρίσκονται εν ζωή. Το γεγονός ότι πολύ διανοούμενοι στην Τουρκία αντιλαμβάνονται πλέον την καταστροφή που ξεκίνησε με το κίνημα της 23ης Ιουλίου 1908 είναι σημαντική παρατήρηση.

Το ήταν όμως και από που προήλθε το Κομιτάτο αυτό;

Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τον οποίο οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η Αυτοκρατορία, που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία, εξελίχτηκε σε Αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενείς περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και λειτουργούσε με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα, για την στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι Χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων Μουσουλμάνων, αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους, εξανάγκασε το Οθωμανικό Κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα . Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από την διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαττί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα, οι έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή, έδωσαν την δυνατότητα στους Χριστιανικούς λαούς της Αυτοκρατορίας να αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά. Παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων, στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία, για την εξασφάλιση των οικονομικών τους συμφερόντων, στις αρχές του 20ου αιώνα η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό, χάρη στην εργατικότητα των Χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά και της βιομηχανίας που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων, αλλά είχαν και σημαντική παρουσία στο τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπής Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών, σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της Αυτοκρατορίας, με πυρήνα την Μικρά Ασία, ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού. Σε αντίθεση με ό,τι προπαγανδίζεται μέχρι σήμερα, ουσιαστική κοινωνική και οικονομική πρόοδος συνέβη στη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και όχι μετά από την εγκαθίδρυση της «Δημοκρατίας» στην Τουρκία.

Η εμφάνιση του «Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου»

Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρικής σχολής, στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από του πράκτορες του Σουλτάνου, συνέχισε την συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα, πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο την Θεσσαλονίκη, αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο συνέδριο του Κομιτάτου, το 1902, σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων, της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και του ριζοσπαστικού του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπαταϊστών της Θεσσαλονίκης, που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης- Τεσκιλάτι Μαχσουσά») στη Θεσσαλονίκη, επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού», δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο, με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου, έχοντας ζήσει στην Γαλλία, είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής όπως του Μαρξισμού, Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα έβλεπαν πολύ ελκυστικές τις μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας, όπως των Ιακωβινών κατά την Γαλλική Επανάσταση του 1789, που θεωρούσαν σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή των ιδεολογιών τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ και Τζεμάλ, προερχόμενοι από τα κατώτερα στρώματα του στρατού, χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί ( Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18, ο οποίος και οργάνωσε την καταστροφή του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού. Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο Οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλίου του 1908 το Κομιτάτο, έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχό του την Στρατιά των Ευρωπαϊκών εδαφών της Αυτοκρατορίας, επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876, με το σύνθημα «Ανακήρυξη της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με Τουρκικές Σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. Ο μόνος, μα ο μόνος, που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ’ ο οποίος, σε αυτούς που έσπευσαν να τον ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία», δήλωσε με σιγουριά : «τίποτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το Γένος». Πράγματι οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ, τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη, δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος, το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.

Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909, που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη, για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου, απέτυχε, αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο το κίνημα έδωσε την δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που δεν είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιογράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Στις αρχές του 1909, δολοφονείται από το Κομιτάτο ο διαπρεπής τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί, μέρα μεσημέρι, στην γέφυρα του Γαλατά. Η πρώτη αυτή δολοφονία, κατά της ελευθερίας του τύπου, αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και ο μεγαλύτερος αριθμός δολοφονιών δημοσιογράφων έχει συμβεί στην Τουρκία. Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτάνος Αμδούλ Χαμίτ και στην θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ, που ήταν αλκοολικός και άβουλος. Το πραγματικό πρόσωπο του «Κομιτάτου της Ένωσης και Προόδου», που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κυλικεία τον Απρίλιο του 1909, όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. (Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι έδρασαν κατά του Σουλτάνου, ενώ το ίδιο το Κομιτάτο, που συνεργάζονταν με ριζοσπαστικές Αρμενικές οργανώσεις, είχε εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να το υποστηρίξουν εναντίον της Σουλτανικής παράταξης.) Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου, από το 1908 μέχρι το 1911, που πραγματοποιούνται στην Θεσσαλονίκη, είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκαν τα σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των μουσουλμανικών λαών (Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ). Οι βουλευτικές εκλογές, που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912, έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως «εκλογές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφοφορίας και μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέχεται στο φιλελεύθερο Κόμμα που είχε Αγγλόφιλη πολιτική.

Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, ώστε να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα Ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας, οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο, το φθινόπωρο του έτους 1912, στον οποίο συμμαχούν τα Βαλκανικά Κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο) για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Τα Οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και το Οθωμανικού Κράτος χάνει όλα τα Ευρωπαϊκά εδάφη του, εκτός της Ανατολικής Θράκης.

Η δεινή ήττα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το «Κόμμα της Ένωσης και Προόδου». Το πραξικόπημα, που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Babiali Baskini)», συμβαίνει όταν ο Ενβέρ, εισβάλλοντας στο κτίριο της Υψηλής Πύλης, δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό Αμυνας και αναγκάζει, υπό την απειλή του όπλου, σε παραίτηση τον Πρωθυπουργό. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρα ανεξέλεγκτα, με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ, όταν η πόλη έχει πλέον εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β’ Bαλκανικού πολέμου, προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ προς ισχυροποίησήν του.

Η Γερμανία, που από την δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως, αφού διορίζονται σε θέσεις κλειδιά του Οθωμανικού Στρατού Γερμανοί Αξιωματικοί. Ο Γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα ο Κούρδος Ζιγά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον Τουρκικό Εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών. Η έναρξη γίνεται, το τέλος του 1913, με τον βίαιο εκτοπισμό των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης από τα χωρία και τις πόλεις τους. Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και σφαγές. Πριν την έναρξη των ανοικτών Πογκρόμ, εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός, που οργανώνεται από τις παρακρατικές οργανώσεις της Ένωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία» γνωστή ως «Teskilati Mahsusa.» Παράλληλα, στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιοχές, αρχίζει ένας σφοδρώς οικονομικός πόλεμος. Στα Ελληνικά καταστήματα επικολλούνται πινακίδες που καλούν τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται, επειδή οι Έλληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται στην Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία), αρχίζοντας από τον Μάρτιο του 1914, με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις προς τις παραλίες των Ελληνικών πληθυσμών. ΅Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι εκτοπίσεις γινόταν λόγο αμυντικών αναγκών. Οι επιθέσεις στα Ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικότητα, χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του «Κόμματος Ένωσης και Προόδου», κρυφούς πυρήνες της αστυνομίας, αλλά και αξιωματικούς του στρατού που συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι. Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας, την 14 Ιουνίου 1914, που καταγράφονται από τον Γάλλο Αρχαιολόγο Φελίξ Σαρτιώ, που ευρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόληση της Φώκαιας και ενημερώνει την Γαλλική κοινή γνώμη. Τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη την Γαλλία, καθώς η Φώκαια είναι η μητέρα πατρίδα της Μασσαλίας. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει, με την ανακήρυξη της εκκλησίας «εν διωγμώ» τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών, αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της Οθωμανικής Κυβέρνησης για την εφαρμογή μαζικής εθνοκάθαρσης, με όλα τα στοιχεία που σήμερα συνιστούν «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία». Οι εκτοπίσεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες, σε όλες τις περιοχές της Δυτικής Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα, μη έχοντας συμμετάσχει ακόμα στον πόλεμο μέχρι τον Ιούνιο του 1917, διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αϊβαλί, Προύσα, Τσανάκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα, Τραπεζούντα, κτλ. ) από τα οποία καταφθάνουν συνέχεια αναφορές προς την Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και το Υπ. Εξωτερικών στην Αθήνα. Η Κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου, αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915, η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου, ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916 (ο Ανατολικός βρίσκεται υπό Ρωσικό έλεγχο). Στο σημείο, αυτό είναι ανάγκη να τονιστεί ότι μεγάλη ευθύνη για τους διωγμούς των Χριστιανικών λαών φέρει και το Γερμανικό Κράτος, αφού ο Πρέσβης Βαρώνος Βαγκενχαίμ ελέγχει την κυβέρνηση των νεοτούρκων, ενώ πλήθος αξιωματικών υπηρετούν στις ανώτατες βαθμίδες του Οθωμανικού Στρατού, όπως οι Στρατηγοί Λίμαν βον Σάντρες και Κόλμαρ βον ντερ Γκόλτζ που είχαν την δυνατότητα να σταματήσουν τους διωγμούς. Ειδικότερα ο Λίμαν βον Σάντρες, εκτός των άλλων, φέρει την ευθύνη της εντολής εκτοπισμού των κατοίκων και αφανισμού της πόλης του Αϊβαλιού (Κυδωνίαι) το 1917, χωρίς να υπάρχει ουδεμία στρατιωτική δικαιολογία.

Η πραξικοπηματική είσοδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο, από την δικτατορική τριανδρία του Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Με μεθοδεύσεις, αρχές Αυγούστου του 1914, η Οθωμανική Βουλή τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της. Η Γερμανία πολιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες κι εκβιάζει για την είσοδο του Οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο, με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος του Οθωμανικού Κράτους, στον πόλεμο, πυροδοτείται με την έξοδο από τον Ελλήσποντο των δύο Γερμανικών θωρηκτών «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» ( που υψώνουν τουρκικές σημαίες και των οποίων οι ναύτες φορούν φέσια), τα οποία με δική τους πρωτοβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό, με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο Οθωμανικό Κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό Γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η Αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου, χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα και το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού Αμυνας. Πλέον οι πολίτες, ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας, οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο ανθρώπινης τραγωδίας. Την 14 Νοεμβρίου 1914, η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου (Τζιχάτ) που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται, τον Δεκέμβριο του 1914, από τον Υπουργό Αμυνας Ενβέρ που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Στρατιάς Καυκάσου, που είχε ελαφριά εξάρτηση πολέμου για να πολεμήσει στην Αραβική έρημο, να επιτεθούν στα Ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι, οι πλειοψηφία των οποίων ήταν μουσουλμάνοι. Παρά την άνευ προηγουμένου ανθρώπινη τραγωδία, ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. (Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση.) Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία της Τουρκίας, ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας, πράγμα που δείχνει ότι ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του «Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου», στην Τουρκία. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι, καθ’ όλην την διάρκεια της δικτατορίας των Νεοτούρκων, τα διατάγματα δεν τίθενται υπόψη του Σεϊχουλ-ισλάμ, που κατά τον Ισλαμικό νόμο έπρεπε να γνωματεύσει για την συμφωνία των υπό έκδοση νόμων με την Σαρία (ιερός Ισλαμικός νόμος). Ακόμα και το γεγονός αυτό δείχνει ότι το δικτατορικό καθεστώς των Νεοτούρκων δεν είχε κανένα φραγμό. Ο διαπρεπής Ολλανδός ιστορικός Ε. Ζούρχερ αναφέρει ότι, προς το τέλος του Πολέμου, το «Κόμμα Ένωσης και Προόδου», διακατεχόμενο από μανία καταστροφής, άρχισε να εξετάζει κατά πόσο οι πληθυσμοί των Αλεβητών θα μπορούσαν να αποτελέσουν μελλοντική απειλή. Για τον λόγο αυτό διατάχθηκε μια Επιτροπή να μεταβεί στις περιοχές που είχαν μεγάλη πυκνότητα Αλεβητών για να αποφανθεί. Το τέλος του Πολέμου σταμάτησε το θέμα.

Η ολοκληρωτική εξόντωση των Χριστιανικών Πληθυσμών

Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και η απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει την δυνατότητα στην κυβέρνηση της «Ένωσης και Προόδου» να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων, σε όλες τις περιοχές που ζουν, κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915, χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στις υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης, εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των χριστιανών, 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και 300 Αρμενίων την 24 Απριλίου, στην Κωνσταντινούπολη. Τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις, λόγω της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες του μεγάλου ανθρωπιστή, πρέσβη της Αμερικής Χ. Μοργκεντάου, για την διάσωση των χριστιανικών λαών, αποτυγχάνουν . Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «Ο Θάνατος ενός Έθνους». Η επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων του Αγγλογαλλικού στόλου, τον Μάρτιο του 1915, αποτυγχάνει, όμως τα Οθωμανικά στρατεύματα, σε όλη την διάρκεια του 1915 και 1916, υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις Αραβικές ερήμους. Η τραγική κατάσταση των λαών της Αυτοκρατορίας, λόγω των σφαγών και εκτοπίσεων των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου, φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Μαχσουσά-Teskilati Mahsusa» που διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της «Τεσκιλάτι Μαχσουσά»«Αμελέ Ταμπουρλαρί».
Ο Ρωσικός στρατός, τον Απρίλιο του 1916, καταλαμβάνει την ανατολική παραλία του Πόντου, συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος, είναι τα εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας, που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων, αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά τάγματα εργασίας, γνωστά ως ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη, οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών, μουσουλμάνων και χριστιανών και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου. Όμως στον Δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν, από τον Οκτώβριο του 1916, τρομεροί εκτοπισμοί του Ελληνικού στοιχείου, σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το Οθωμανικό Κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά με γερμανικό υποβρύχιο, αρχές Οκτωβρίου, ενώ το Οθωμανικό Κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά την διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό, οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτοι και το κόμμα, αλλάζοντας ονομασία, συνεχίζει την δράση του στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων, αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά, προς τα τέλη του 1919, με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος στην Αγκυρα, στην οποία και σπεύδουν όλα τα μέλη του «Κόμματος της Ένωσης και Προόδου». Η προσπάθεια των Βρετανών, να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, οδηγείται σε αποτυχία, λόγω της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η. Π. Αμερικής αλλά και της ίδιας της Βρετανίας, που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικής επιρροής. Αποδεικνύεται ότι το πετρέλαιο είναι πολύ πιο σημαντικό από το αίμα εκατομμυρίων αθώων θυμάτων. Η νέα τότε Σοβιετική Ένωση, πιστεύοντας στην επικράτηση της Μπολσεβικικής επανάστασης μέσω του νέου καθεστώτος στην Αγκυρα, σπεύδει να υποστηρίξει πολύπλευρα το Εθνικιστικό κίνημα, από τα μέσα του 1920.
Τα πολλαπλά, διαδοχικά σφάλματα των Κυβερνήσεων, τόσον του Ε. Βενιζέλου, όσον και της Βασιλικής παράταξης, κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη προς τους Νεότουρκους της νέας Σοβιετικής Ένωσης, αλλά στον ίδιο βαθμό της Ιταλίας και Γαλλίας, οδηγεί στην ήττα του Ελληνικού Στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και Πόντου, που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός, που εκτοπίζεται μαζικά στην διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκατομύρια για την περίοδο 1913-1922.
Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με την Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928, αποτέλεσε την κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε, με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας, το 1939, στις επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε : «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους ;».

Συμπερασματικά, η 100η επέτειος επικράτησης του «Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί» αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο, όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι, οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου, ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και την διεθνή κοινότητα.

Νικόλαος Ουζούνογλου, Καθηγητής Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
30η Ιουλίου 2008

http://strategicanalysis.wordpress.com/

ΣΕΚΕ (Κ)

Γιώργος Γεωργιάδης: “Αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Περί μειονοτήτων και Μακεδονίας. Διατί διαφωνούμεν” [4-5-1924] (κλικ)

Tο κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 4 Μαΐου 1924 στην εφημερίδα Φωνή του Λαού, που ήταν όργανο της Εργατικής Σοσιαλιστικής Ένωσης [ΕΣΕ], που είχε ιδρυθεί τον Φεβρουάριο του 1924 από σοσιαλιστές που είχαν αποχωρήσει ή διαγραφεί από το ΣΕΚΕ.

Βασικό σημείο τριβής μεταξύ ΕΣΕ και ΣΕΚΕ, που μετονομάστηκε σε ΚΚΕ στα τέλη του 1924, ήταν και το “μακεδονικό”, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το άρθρο του Γ. Γεωργιάδη.

Τις θέσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (αλλά και της Κομμουνιστικής Διεθνούς) τις οποίες επικρίνει ο Γ. Γεωργιάδης, θα τις υιοθετήσει το ΣΕΚΕ στο συνέδριό του τον Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 1924 , όταν και θα μετονομαστεί σε ΚΚΕ.

“Αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Περί μειονοτήτων και Μακεδονίας. Διατί διαφωνούμεν”
[Φωνή του Λαού, 4-5-1924]

…Αι τελευταία αποφάσεις της συνδιασκέψεως της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, η οποία έλαβε χώραν εν Βιέννη, έρχονται ν’ απομακρύνουν την ελπίδα της ανασυγκροτήσεως των εργατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων εις τη Βαλκανικήν εις ένα ενιαίον μέτωπον. Στηρίζονται ιδίως επί εσφαλμένων δεδομένων εις ό,τι αφορά την εκτίμησιν του πολυπλόκου Μακεδονικού ζητήματος και των μειονοτήτων και είναι προ παντώς εμπνευσμένα από την εν τινι μέτρω δικαιολογημένην επαναστατικήν σπουδήν και ανησυχίαν των εν τω εξωτερικώ καταφυγόντων Βουλγάρων προσφύγων του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Επί του Μακεδονικού ζητήματος η απόφασις κατ’ ακριβή μετάφρασιν, αναγνωρίζει ότι η Μακεδονία και η Θράκη πρέπει ν’ ανακηρυχθούν αυτόνομοι και ότι η “Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωσις ως οδηγός του επαναστατικού αγώνος των δούλων Μακεδόνων άνευ διακρίσεως εθνικότητος εργάζεται εις το να ενισχύη την πεποίθησιν ταύτην”.

Η Μακεδονική επαναστατική οργάνωσις της Βουλγαρίας είναι πασίγνωστον ότι απλοελληνιστί μεταφράζεται, όπως και είναι “κομιτατζήδες”.

Δεν αρνούμεθα το δικαίωμα των “Μακεδόνων” ν’ ανακηρύξουν την ανεξαρτησίαν των. Εάν υπήρχεν ένα τοιούτον κίνημα αυτόχθονον, θα είμεθα υποχρεωμένοι να το υποστηρίξωμεν. Αλλά να το δημιουργήσωμεν δια της βίας, και μάλιστα δια της βίας και της ληστείας κατά των πτωχών κατοίκων της Μακεδονίας υπό των Κομιτατζήδων, μας είναι ακατανόητον.

…………………………………………………………………………………………………….

Προς την τεχνητήν αυτήν δημιουργίαν του Μακεδονικού ζητήματος και μάλιστα δια των κομιτατζήδων, διαφωνεί και αυτό το Αγροτικόν Κόμμα της Βουλγαρίας, το οποίον καθώς είμεθα εις θέσιν να γνωρίζομεν, διέκοψε την σύμπραξίν του μετά του Κομμουνιστικού Κόμματος εξ αιτίας των τελευταίων εν Βιέννη αποφάσεων, καταδικάζον την πολιτικήν αυτήν, η οποία θα έχη ως αποτέλεσμα να ενισχύση και να ευνοήση τα σχέδια των αδιαλλάκτων εθνικιστικών στοιχείων της Βουλγαρίας.

……………………………………………………………………………………………………….

Δεν γνωρίζομεν ποιοι είναι οι Μακεδόνες οι έχοντες συνείδησιν ως ιδιαιτέρας εθνικότητος Μακεδόνικης. Τοιούτοι πιθανόν να είναι οι ολίγοι εγκατεσπαρμένοι Βούλγαροι εις το εσωτερικόν, οι οποίοι δια να διασπάσουν τον αποπνικτικόν δι’ αυτούς κλοιόν της εξελληνίσεως, μεταβαπτίζονται εις Μακεδόνας, ενώ πράγματι έχουν βουλγαρικήν εθνικήν ψυχήν.

ΚΛΠ ΚΛΠ ΚΛΠ …………….

«Η Αλλη Οψη του ελληνικού εργατικού κινήματος 1918-1930»
Θεόδωρος Μπενάκης, Κούριερ Εκδοτική – Αθήνα 2003

http://theamapati.wordpress.com/

Ράντοβαν Κάρατζιτς

«Δίκη…» (κλικ)

Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση του Ράντοβαν Κάρατζιτς. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η δίκη που θα γίνει έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται. Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της , είναι πολύ πιο αγωνιώδη για τους νικητές. Η πραγματική βάση των «δικών» της Χάγης, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα των ερειπίων. είναι ο πανικός των νικητών. Πρέπει να είναι ο Ράντοβαν Κάρατζιτς που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη ο Κάρατζιτς δεν είναι τέρας. Πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Σερβία και οι χιλιάδες βόμβες για του νικητές; Είναι η φρίκη, η απελπισία των νικητών τα πραγματικά κίνητρα των «δικών».

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ’ αυτό που αναγκάστηκαν να κάνουν και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν τις από αέρος σφαγές τους σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα σφαγών στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των ηττημένων. Πρέπει οπωσδήποτε τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ να εμφανισθούν σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι «δημοκράτες» δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της ανθρωπότητας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από δολοφόνοι, που θα τους άξιζε μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τον Κάρατζιτς.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τον δικάζουν γιατί νικήθηκε. Οι αγριότητες που του προσάπτουν, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους Νατοϊκούς διοικητές. Οι βόμβες, φωσφόρου, απεμπλουτισμένου ουράνιου, Daisy Cutter Bomb, δεν είναι καλύτερες από τις σφαίρες των Καλάσνικοφ. Ένα δικαστήριο που δικάζει τον Κάρατζιτς δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα Σερβικό δικαστήριο που θα δίκαζε τον διοικητή του ΝΑΤΟ Wesley Clark. Όπως με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε ο Αμερικανός στρατηγός Curtis Lemay, που διέταξε την καταστροφή του Τόκιο με εμπρηστικές βόμβες το 1945: «υποθέτω ότι εάν είχαμε χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου. Ευτυχώς είμαστε οι νικητές.»

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά το δικαστήριο αυτό κατόρθωσε να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα ένας εφιάλτης. Δικαστές σοβαροί και βαριοί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στην αίθουσα δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των νικητών που δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά, όπως με πολύ σαφήνεια, έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Αμερικανός δικαστής στην δίκη της Νυρεμβέργης Telford Taylor : «Οι νόμοι του πολέμου δεν ισχύουν μόνο για τα εγκλήματα πολέμου των νικημένων. Δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται οι νικητές από την διερεύνηση των πράξεων τους. Οι νόμοι του πολέμου δεν είναι μονόδρομος». Μέχρις ότου, αυτή η ρήση του Taylor αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία θα στηρίζεται το δίκαιο του πολέμου, oι δικαστές της Χάγης πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά το κόσμο, που δέχονται καθημερινά το βαρύ εκπολιτιστικό χέρι την Δύσης, το δικαίωμα να τους περιφρονούν.

http://tabouri.blogspot.com/